Soteropolitanos e Paulistas

Oi queridas,

Excuses voor de lange blogpauze. Ik weet dat jullie allemaal niks interessants te doen hebben en dus elke dag met smacht op een update zitten te wachten. Tadaaa, hier is 'ie dan! :)

Om 21.30 landde het vliegtuig netjes in Salvador en daar stond onze taxichauffeur al op ons te wachten. Net als in de film met onze namen op een bordje. We konden onszelf maar net bedwingen om er geen foto van te maken. Sergio was nogal een kletsert, dus we konden ons Portugees weer naar hartelust oefenen. Dan duren drie kwartier lang als je al een hele dag aan het reizen bent en niet eens meer een fatsoenlijke Nederlandse zin kunt produceren. Het was maar goed dat we doodop waren, want het blijkt dat we inmiddels toch wat luxe gewend zijn. Zes weken een ruime kamer met privé badkamer en dan opeens in een hostel in een kamer waar net een bed in past en een badkamer die je moet delen met random people. Bah, zeker als die random people eruit zien als Frans Duijts met een veel te kleine speedozwembroek!

Dinsdag zijn we op citytour gegaan met de taxichauffeur en vier bejaardjes. Dat hadden we de vorige avond even mooi weten te regelen. Stiekem toch wel fijn en veilig en zo weet je in ieder geval zeker dat je alle hoogtepunten ziet. Salvador is een kleurrijke stad. Niet alleen de bevolking, maar ook de straten en gebouwen. Het is helaas net als in alle andere steden van Brazilië waar we tot nu toe geweest zijn oud en vervallen. Ze kunnen hier fantastische dingen bouwen, ze zijn alleen te lui om het te onderhouden.

We zijn naar verschillende kerkjes, forten en uitkijkpunten in de stad gereden. Overal waar we kwamen werd je meteen belaagd door 'Parijse' verkoopmannetjes. Armbandjes, kokosnoten, cocada, T-shirts. Maakt niet uit wat je wil, ze hebben het. Vooral de eerste kerk waar we naartoe gingen was bijzonder. Het is een wit gebouw en de hekken eromheen en de deur van de kerk zelf zijn helemaal bedekt met gekleurde lintjes. Een heel gaaf, kleurrijk gezicht. Dat is nog eens een gezellige kerk. Kon ik meteen Christoffel weer even opladen.

Na een heerlijk ijsje te hebben gegeten zijn we naar de Mercado Modelo gereden. Dat is een grote overdekte markt waar je allerlei leuke Bahiaanse frutsels kan kopen. Wij waren natuurlijk zo slim om alvast de kaartjes voor de Catamaran waarmee we naar 't tropisch eiland zouden gaan te kopen. Na een tijdje langs de kraampjes te hebben geslenterd hebben we de Elevador Lacerda (de lift) naar Pelourinho, het oude gedeelte van de stad, genomen. Dat zag er een stuk gezelliger uit, maar ook iets onveiliger. De boodschap van Sergio was duidelijk: bij elkaar blijven. Ben blij dat we niet hier in een hostel zitten!

Na nog wat kerkjes, exposities en straatjes te hebben bekeken, moesten de Brazilianen natuurlijk even winkelen. Souvenir T-shirts zijn blijkbaar een must have. Nou, daar hebben wij geen geld en vooral geen plek voor. Nog even op de foto met een vrouwtje in traditionele kleding en toen werden we met de auto terug gebracht naar Barra. Daar werden we uit de auto gegooid met een vage routebeschrijving naar een bakkertje. Volgens mij maakte hij zich nogal zorgen om ons. Camera in je tas, recht voor je uit kijken, in een keer naar de bakker en daarna meteen naar het hostel. Oke, rustig maar. Zo kwetsbaar zijn we nu ook weer niet. We hebben natuurlijk wel braaf gedaan wat hij zei.

Woensdag werden we gewekt door een tropische regenbui die helaas niet zo tropisch was. Het was meer een smerige miezer die de hele dag heeft aangehouden. Eigenlijk heel vervelend als je gewoon lekker door de stad wil slenteren en misschien zelfs even op het strand wil zitten. Toen het even wat minder leek te regenen zijn we dapper naar de vuurtoren van Barra gelopen. Helaas was het uitzicht door het weer niet zo spectaculair. In het museum kwamen we erachter dat wij als nietig Nederlandje Salvador nog een klein jaar bezet hebben. Heuj, daar word zelfs ik een beetje nationalistisch van. Inmiddels was de miezer overgegaan in een full frontal stortbui. Eerst maar even iets drinken in het museum café. Daar zat een hele schoolklas voor wie wij een grotere attractie waren dan het museum zelf. We werden heel niet subtiel op de foto gezet. Ach, hebben zij ook weer een verzetje gehad. Na een kwartiertje toch maar de regen getrotseerd en heerlijk gegeten bij een biologisch/organischachtig verantwoord restaurantje.

Donderdagochtend stond er om half 9 een boomlange negert voor de deur die ons mee zou nemen op een tour naar Praia do Forte. Er ging ook nog een Amerikaanse mee. Deze was gelukkig minder irritant dan de vorige. En het was stiekem wel fijn om gewoon Engels te kunnen praten, want dat kon de gids natuurlijk niet. Toen we bij het 1e strand aankwamen regende het nog, maar de lucht klaarde al snel op. Met gevaar voor onthoofding over het strand gewandeld. Er lagen namelijk nogal wat bootjes in het water die met touwen vastlagen en als er een flinke golf kwam, stonden die touwen ineens op ooghoogte strak. Oeps, dat zou toch vervelend zijn.
Na een bezoek aan het eerste hippiedorp van Brazilië, waar er eentje oprecht te stoned was om nog te kunnen praten, en nog een paar stranden kwamen we bij Praia do Forte aan. Eerst even geluncht en daarna door het dorpje naar de schildpadden gelopen. Mennn, die zijn huge! Ze hadden ook hele schattige kleintjes en roggen die je kon aaien. Brrr, glibberig! Ook de haaien, enorme vissen en gigantische waterslakken bewonderd en toen was het alweer tijd om naar huis te gaan.

Vrijdagochtend lekker rustig aan gedaan, ontbeten en tas ingepakt. Rond 12.45 kwam Sergio ons halen om naar de Catamaran te gaan. Het verkeer werkte mee en dus waren we al om 13.05 bij de haven. De boot zou echter pas om 14u vertrekken, dus we hadden genoeg tijd om de machete van een Zwitser te bewonderen. Na een wat bewogen boottochtje (grote boten zijn niet mijn ding) kwamen we pas om 17.15 op Morro de São Paulo aan. Daar stonden Claudia en Igor al op ons te wachten. Weer twee geweldige mensen die we ontmoet hebben dankzij Ricardo. Zij brachten ons eerst naar ons hostel waar we onze spullen gedropt hebben en waar we snel weer vandaan gevlucht zijn. O gadver, met 6 mensen op één kamer? Toen ze hoorden dat we nog nooit acarajé hadden gegeten moesten we dat natuurlijk even gaan proeven. Het is een soort gefrituurde deegbal die opengesneden wordt waar vervolgens een groentenpuree, een salademengseltje en garnalen in de schil op worden gekwakt. Niet echt ons ding, maar iedereen hier vindt het natuurlijk weer fantastisch. Rare mensen die Brazilianen. Na een rondleiding door het dorp en langs de eerste 2 stranden gingen Claudia en Igor weer naar huis en hebben wij nog lekker een cocktail gedronken op het strand. We konden de lach van de ober bij het laatste tentje echt niet weerstaan.

Rond 22.30 wilden we maar eens op huis aan gaan en opeens hoor ik Evi zeggen: hee, zijn dat daar nou die zwitsers? En ja, hoor. Op het terras zaten Urs en Toby uitbundig te zwaaien. Of we een drankje kwamen doen. Nou, vooruit dan. Wij zijn ook de kwaadste niet. Gezellige avond gehad, maar wij vonden het toch niet zo'n goed plan om die avond te gaan stappen. Met de halve belofte dat we de avond erna mee zouden gaan, mochten we rustig gaan slapen. Dat was nog makkelijker gezegd dan gedaan met zoveel mensen op een kamer. We zijn toch enigszins luxepaardjes geworden. Gelukkig was het ontbijt de volgende ochtend wel lekker, dus dat maakte veel goed. Na het ontbijt zijn we richting strand gelopen, want daar zou Igor ons meeten voor een wandeling langs de stranden naar hun huis in een dorpje verderop. Met handen, voeten, drie woorden engels en ons fantastische Portugees gezellig gekletst. Tien minuten voor het duidelijk maken van een clownvis was toch wel het hoogtepunt. Na een flinke wandeltocht waarbij we ook nog een stukje oerwoud veroverd hebben kwamen we bij hun schattige kunstenaarshuisje aan. Na een verfrissende hap ananas zijn we op de mountainbike gestapt voor een fietstocht over het eiland naar het 5e strand. Die zijn natuurlijk eigenlijk alleen comfortabel als je rechtop zit en dan kun je niet met je handen aan het stuur. Dit vonden Claudia en Igor nogal hilarisch. Ja hallo, wij zijn Nederlanders, dat is het enige wat wij kunnen, fietsen! Bij het 5e strand even een cola gedronken en toen weer op de fiets gestapt, want we wilden naar een vissersdorpje 7 km verderop fietsen. Na een paar honderd meter brak Igor's ketting echter, waardoor we niet verder konden. Aangezien het toch bijna lunchtijd was, zijn wij terug gefietst naar het huisje en heeft Igor met de fiets de bus genomen.

Thuisgekomen mochten we genieten van een van de lekkerste feijoada's tot nu toe. Na even uitgebuikt te hebben zijn we naar het strand gelopen om even een duik te nemen. Igor had zijn zelf gemaakte en versierde kano ook meegenomen. Er zat zelfs een zeil op! Die moest ik natuurlijk even uitproberen. Vroem! Wij wilden eigenlijk over het strand naar huis lopen, maar dat vonden Igor en Claudia geen goed plan, want het begon toch al wat later te worden. Hebben dus in hun dorpje de 'bus' (lees: 4x4 landrovermonstertruck) genomen. Toen we onze straat inliepen dacht ik ineens mijn naam te horen, maar ik besloot het te negeren omdat niemand hier mijn naam hoort te kennen. Fout gedacht. Evi had het ook gehoord en die keek om. En ja hoor, daar zaten de zwitsers weer enthousiast te zwaaien: komen jullie alsjeblieft straks nog een cocktailtje drinken met ons? Na een broodje en een douche konden we ze wel aan. Na het eerste drankje ging Toby er al vandoor (ik ben zooo verkouden, boehoe, en dan kan ik de laatste bus nog nemen). Urs was echter niet van plan om gauw naar huis te gaan. Sterker nog, hij had besloten dat wij vanavond echt mee zouden gaan stappen. Wij wilden echter geen 60R$ betalen om überhaupt een club binnen te komen. Nederlanders hè! Nou, dat was allemaal geen probleem. Meneer had zelf namelijk een goede baan, zijn vader was advocaat en hij spaarde oude porsches. Bovendien wilde hij heel graag niet weer in zijn eentje gaan stappen. Nou, vooruit dan gaan we wel mee. Waren we stiekem ook wel weer een keertje aan toe. Bij de club aangekomen zeiden we gewoon dat we bij hem hoorden en toen hoefden we niet eens entree te betalen, dus de schade viel uiteindelijk wel mee. Gezellig een paar uur gekletst en gedanst, maar toen de drugsdeals en random snogpartijen iets te obvious werden hielden we het toch maar voor gezien. Hij heeft ons netjes thuisgebracht en is waarschijnlijk toen zelf nog even verder gaan feesten. Goed geregeld van ons dacht ik zo.

Zondag was onze eerste echte rustdag. Op ons gemakje opgestaan en naar het strand gewandeld. We hebben even overwogen om op ons handdoekje op het strand te gaan liggen, maar dat hielden we letterlijk 2 seconde vol. Heeeeet! Dus toch maar voor 20 R$ per persoon een ligbedje met een parasol. Daar hebben we tot 13.30 heerlijk gedut, gelezen, mensjes gekeken en af en toe een duik in de zee genomen. Daarna heerlijk geluncht en vervolgens uitgebuikt in de airco van het hostel. Om 17.30 wilden we op het strand naar de zonsondergang gaan kijken, maar tegen de tijd dat wij daar waren was hij natuurlijk al onder. Wel werden we verblijdt door dezelfde gast die het gisteren ook al nodig vond zijn arm door de mijne te steken. Ik probeerde nog weg te kijken, maar hij had ons al gezien. Hij kwam aangesprint/gesprongen/gehuppeld: why are you so mad? Why are you pushing me away? I love you! Flats, kus in m'n nek. O, dat had niet gehoeven. Evi kwam natuurlijk niet meer bij van het lachen. Zo'n fijn kind.

Zondagochtend afscheid genomen van Igor en Claudia en ze bedankt voor een fantastisch weekend. Daarna de backpack omgehangen en richting boot gestrompeld. Dit tochtje was zo mogelijk nog verschrikkelijker dan de vorige en ik denk dat veel mensen hun maag in zee geleegd hebben. Wij als bikkels natuurlijk niet. Mij krijg je echter niet zomaar meer op een catamaran! In Salvador was het voor het eerst sinds wij er waren echt mooi, dus het strand zat bomvol. Even langs de boulevard gelopen en boodschappen gedaan en vervolgens een rustig laatste avondje in Salvador gehad. Hier kunnen we weer niet 's avonds de straat op. Dat was op Morro echt een verademing. Niet heel de avond binnen hoeven te zitten. Pam had eindelijk besloten haar skype te installeren, dus ik ben weer op de hoogte van alle sappige verhalen van het thuisfront :).

Dinsdag was het altijd weer tijd om naar São Paulo te gaan. Om half 11 kwam de taxichauffeur die ons gister van de boot naar ‘huis’ had gebracht ons weer ophalen. Hij stond er dit keer wel op dat een van ons bij hem voorin kwam zitten en ik was natuurlijk het slachtoffer. Het scheelde dat hij niet echt onaantrekkelijk was 0:). Al was het toch ietwat ongemakkelijk toen hij over Braziliaanse en Nederlandse bikini’s begon en zei dat hij het wel zag zitten om met een arts te trouwen. Hij had er in ieder geval goed de vaart in zitten, want om 10 over 11 waren we al op het vliegveld. Het scherm met onze vlucht bleef maar op ‘estimated’ staan, terwijl we voor ons gevoel al bijna moesten boarden. Toch maar even naar de bag drop-off gelopen en daar werden we nogal paniekerig naar de security gestuurd met de boodschap dat we echt maar moesten voordringen als er een lange rij stond, want ze waren al aan het boarden. Op het bordje bij de gate stond ineens ook ‘final boarding call’. Ja, dan moet je dat misschien op de rest van het vliegveld ook zetten. Uiteindelijk moesten we natuurlijk alsnog wachten voordat we het vliegtuig in konden, dus het viel allemaal reuze mee.

In São Paulo zijn we lekker decadent met de taxi naar ons B&B gegaan. Verschrikkelijk om met die backpacks in de spits in de bus te moeten. Daar werden we hartelijk ontvangen door Milena en haar broer. Zij gaven meteen veel goede tips en handige adresjes en een kleine rondleiding door het huis. We zitten duidelijk in de goede buurt, want de huizen zijn enorm en er is geen zwervert te bekennen. We kunnen zelfs ’s avonds over straat!

Woensdagochtend voor het eerst weer goed uitgerust wakker. Wat een heerlijk bed en het is hier koud genoeg om een echte deken over je heen te hebben! We zijn onze dag begonnen op de avenida Paulista. Dit is zo ongeveer de belangrijkste straat in São Paulo en zo ongeveer ook de lelijkste. Het is een en al grijze, betonnen hoogbouw. Niks niet gezellig. Doordat we de autoaanwijzingen voor de MASP (museu de arte de São Paulo) hadden gevolgd kwamen we wel door een prachtig stukje omheind natuurgebied. Het groenste stukje van de stad vrees ik. Buiten een paar van Gogh’s was het museum niet echt noemenswaardig. In de hoop een leuk eettentje te vinden, zijn we wat verder de Paulista op gelopen. Heel werkend São Paulo had dat ook bedacht, dus het was overal stampesvol. Dan maar een broodje. Bij een kranten/boekenwinkeltje op straat toch ook maar een plattegrond gehaald ondanks de risico’s die er nog touristischer uit zien met zich meebrengt. De kaart bracht ons uiteindelijk wel op de goede weg en toen hadden we al snel de bus richting park Ibirapuera. Daar was een leuk Afro-Braziliaans museum waar echt willekeurige kunstwerken hingen. Van een Marilyn Monroe afdeling tot enorme hamers en nijptangen die ook kunst moesten voorstellen. Wij hielden het na het echte Afro-Braziliaanse gedeelte maar voor gezien, want buiten scheen het zonnetje heerlijk. Met een kokosijsje een rondje door het park gelopen en daarna was het alweer tijd om terug te gaan. De goede bus instappen is geen probleem. Bij de goede halte uitstappen is echter lastiger. Er wordt hier namelijk niks aangegeven, omgeroepen of wat dan ook. Je moet het gewoon weten of je moet gokken. Wij gokten verkeerd natuurlijk, dus toen stonden we ineens in een iets minder leuke buurt. Nagestaard worden door wietrokende tjappies voelt hier toch net iets anders als thuis. Gelukkig kwam de bus en we hebben dit keer maar aan de kaartjesmeneer gevraagd of hij ons wilde waarschuwen bij de goede halte. Dat overkomt ons niet nog een keer.

Ondanks dat we op tijd zijn gaan slapen, was het geen rustige nacht. Om 00.30 schrok ik wakker van een enorm kabaal. Evi stond als een malle op de deur te bonken en te roepen: ‘ik kan er niet uit, de deur zit op slot! Iris, waar zijn we?’ ‘Ehm, in São Paulo.’ ‘Maar waarom zijn we dan in een grot?’ Na ook het raam nog geprobeerd te hebben, werd ze gelukkig wakker. Ik stond inmiddels doodsangsten uit door al die enge documentaires over slaapwandelende mensen die je niet wakker mag maken, omdat ze ander door het lint gaan. Echt niet goed voor mijn gemoedsrust. Dat werd een slecht nachtje. De volgende ochtend dus maar op tijd opgestaan om een wandeling te maken door het oude centrum. Na een tijdje rondgelopen te hebben met de lonely planet vonden we het toch verstandiger om even een kopietje van de route te laten maken, want dit deel van de stad is armer (en dus beroofgevoeliger) en je kunt er bijna niet touristischer uitzien dan met een reisgids in je hand. Het ziet er hier een stuk gezelliger uit en er zijn zelfs een paar mooie gebouwen en kerkjes. Echt helemaal op ons gemak voelden we ons niet, dus we besloten om gewoon de rechtenfaculteit in te lopen om een plasje te plegen en op een bankje in het zonnetje een blikje cola te drinken. Natuurlijk vielen we ook daar op en we werden meteen uitgenodigd voor een of ander verkleedfeest in de kelder van de faculteit. Altijd gezellig.

Onze tour bracht ons naar het Banespa gebouw, een van de hoogste gebouwen van São Paulo. Na een uitgebreide identiteitscontrole waar de chinese militaire politie nog een puntje aan kan zuigen, mochten we naar de 34ste verdieping. Oeps, dat is toch wel hoog. Hebben meteen geen helicoptervlucht over de stad meer nodig. We mochten welgeteld één rondje lopen en wat foto’s schieten en daarna werden we beleefd, maar toch dringend verzocht ons weer naar beneden te begeven. Aangezien het lunchtijd was, besloten we van de route af te wijken om een pastel de bacalhau te eten in de Mercado Municipal. Hiervoor moesten we een steile heuvel afdalen en ons in een enorme massa van mensen, kraampjes en voedsel storten. Ternauwernood hebben we de tocht overleefd en bij de Mercado aangekomen waanden we ons even op de Mercat de la Boqueria in Barcelona. Overal lekkere fruitjes, verse vissen en halve koeien. De pastel viel helaas een beetje tegen, maar je kunt niet alles hebben. Hierna hebben we de tour afgemaakt en zijn we met de metro naar Luz gegaan. Daar aangekomen waren we echter te geestdood om nog iets te doen en zijn we lekker naar huis gegaan om boodschapjes te doen en lekker zelf te koken.

Vrijdagochtend zijn we naar het voetbalstadium/museum geweest. Dat is zelfs als niet voetbalfan wel leuk en ze hadden ook plaatjes van de Spice Girls en de Beatles. Zelfs wij als pietige Nederlandertjes kwamen er in voor! Daarna een tweede poging gewaagd in Luz. Nu hebben we de musea wel bereikt, maar ze waren niet echt noemenswaardig. Helaas was er ook geen gezellig eettentje in de buurt, dus maar weer terug naar de Paulista. De LP wist echter een hele goede aziaat te zitten, dus we hebben uiteindelijk heerlijk sushi en groenten gegeten. Na het eten naar een iets te dure mall gelopen, waar we als echte Nederlanders een gratis drankje bij de Mac en een proefstukje cake bij de supermarkt hebben gescoord. De rest konden we niet betalen :p.

Zaterdag zijn we naar de dierentuin geweest. Yes, mijn lievelings! Het koste wat moeite om te ontbijten, want de deur van de keuken zat op slot en de sleutel zat er aan de binnenkant op. Uiteindelijk wist ik via het raampje de sleutel uit de deur te wrikken, maar hij wilde nog steeds niet open gaan. Net toen we het op wilden geven, kreeg Evi magische handjes en ging de deur ineens als vanzelf open. Fjieuw, scheelt toch weer een paar euro’s aan ontbijt. De dierentuin viel niet tegen. Heel veel beesten en ze waren zelfs actief. Had nog nooit een leeuw in het echt horen brullen, maar hier in São Paulo kan het allemaal. Na een afgrijselijk smerig broodje vonden we dat we als troost wel op auto safari mochten. Bijna iedereen om ons heen had eten voor de beesten gekocht, dus algauw staken er een paar emoekoppen door de raampjes naar binnen. Jakkes, enge beesten! Nadat de file was opgelost die was veroorzaakt door een kameel die weigerde van de weg te gaan, was de safari alweer klaar. Helaas was het begonnen met regenen en zag het er niet naar uit dat het op ging houden. Gelukkig waren we bijna klaar, dus van boom naar boom sprintend zijn we naar de uitgang gegaan. Daarna lekker binnen een regenachtige rustmiddag gehouden. In onze ge-upgrade kamer was dat prima te doen!

’s Avonds hebben Milena, haar broer en haar vriend ons meegenomen voor een drankje. Na een heerlijke pina colada zijn we nog even door de oude hoerenbuurt van São Paulo gelopen. Dit is tegenwoordig ‘the place to be’ voor alternatievelingen. Heel veel clubs en bars en Milena’s broer dook dan ook het nachtleven in. Wij doken gewoon ons bed in. Zondag gingen we namelijk een fietstocht maken door de stad. Alleen op deze dag is een deel van de rijbanen afgesloten zodat er gefietst kan worden. Zo kunnen ze er langzaam aan wennen dat je niet per sé met de auto hoeft. En dan noemen ze mij autistisch .. Het is nog steeds levensgevaarlijk, want niemand hier weet hoe je moet fietsen en wat de verkeersregels zijn. We hebben het gelukkig overleefd en het was een super tocht. Heerlijk om weer eens te fietsen en het is de beste manier om een groot deel van de stad te zien. Na zo’n 2.5 uur op de fiets begon Milena een beetje moe te worden en ik begon natuurlijk weer te verbranden. Tijd voor Açai en kokoswater dus. Dat kokoswater is duidelijk niks voor ons. Smaakt naar dik, lauw water waar iets mis mee is. Açai daarentegen konden we wel waarderen. Zeker met banaan en muesli is het een heerlijk verfrissend lunchgerechtje.

Thuis even opgefrist en gedut en rond 17u kwam Milena boven met versgebakken pão de queijo van de bbq. Er waren een heel stel vrienden, dus wij besloten ons gezicht ook maar even te laten zien. Gezellig gekletst en meteen weer een contact in Rio opgedaan die ons wel eens even het nachtleven zou gaan laten zien. Prima, als je ons maar weer veilig thuisbrengt :). ’s Avonds heerlijke spareribs gegeten (nooit gedacht dat ik dat nog zou zeggen) en daarna de geniale film ‘sisterhood of the traveling pants gekeken’.

Maandagochtend naar de allerduurste mall van São Paulo gegaan. Gelukkig hadden ze ook een C&A, dus we konden voor een acceptabele prijs toch een hemdje kopen. Daarna weer bij ‘onze’ chinees gegeten voordat we naar het aquarium gingen. Deze lag geloof ik op de grootste heuvel van São Paulo en het was loeiheet, dus we kwamen er lekker bezweet aan. Het aquarium was niet groot, maar wel leuk om een keer gezien te hebben. Zelfs nog een paar rare amazonebeesten en reuzeanaconda’s. Ben blij dat we die niet ’s nachts in het bootje in Manaus zijn tegengekomen!

’s Avonds tassen ingepakt en heb ook maar eens mijn vlucht van São Paulo naar La Paz, Bolivia geregeld. Evi heeft nog vakkundig mijn teen geopereerd, want deze was (is) enigszins ontstoken. Nadat ze er met de pincet een gaatje in had gepeuterd, vond ze het wel een goed idee om met de scherpe randjes de pus eruit te duwen. Auw, dat vond mijn teen helemaal geen goed idee! Inmiddels doet ‘ie niet echt pijn meer, maar echt oké ziet het er nog niet uit. Ach, we gaan pas naar de dokter als ie zwart wordt hoor. ’s Nachts is het als een malle gaan regenen en onweren, waardoor de stroom uitgevallen is. Dat doet het blijkbaar altijd als het hard regent. Lekker handig. Geen warme douche dus. En ook geen wekker voor Milena en we moesten toch echt op tijd bij de bus zijn. Gelukkig was ze op tijd wakker en konden we in de stromende regen richting busstation. Helaas zat de bus vol en ik denk dat de meneer van het tickethokje onze lichte paniek een zielig gezicht vond, want hij bood ons een taxi aan voor 80R$. De bus was 35R$ pp, dus dit was een prima deal. Prinsheerlijk op de achterbank waren we in no time bij het vliegveld.

De tijd gaat nu echt razendsnel. Salvador en São Paulo zijn alweer voorbij. Over vier weekjes zijn papa en mama er al en gaat Evi weer naar huis. Dat zal echt heel vreemd worden. Maar dat zien we tegen die tijd wel. Eerst genieten van de enorme watervallen bij Foz!

Beijos!