Op z'n kop in een krokodil!
Blijf op de hoogte en volg Iris
04 Maart 2016 | Tanzania, Moshi
Het lijkt nog maar zo kort geleden dat Suza en ik te horen kregen dat we een tropencoschap in Tanzania mochten gaan doen. Het voelt als de dag van gisteren dat we op Schiphol stonden en bepakt en bezakt afscheid namen van familie en lieve vriendjes. Niet te geloven dat het grootste deel van onze reis alweer voorbij is. Wat is er veel gebeurd in de afgelopen 3.5e maand. We hebben veel gelachten, maar ook vaak gehuild van frustratie. Ons (tevergeefs) kwaad gemaakt bij onnodige sterfgevallen. Genoten van elke baby die huilend ter wereld kwam. Blij met elke patiënt die wel gezond en tevreden naar huis ging. Wat was het heftig, maar ook zo mooi en bijzonder om mee te maken. De ervaring heeft ons zeker gevormd als dokter (ja, echt nooit meer coassistent), maar zeker ook als mens. Misschien nog wel het belangrijkste: er zijn vriendschappen gesloten en intens verdiept. De afgelopen dagen hebben we van alles en iedereen afscheid genomen. Gewapend met de camera hebben we door het ziekenhuis gestruind en alle dokters, lievelingsverpleegkundigen, patiënten en familie op de foto gezet. Van te voren hadden we niet verwacht dat het zo zwaar zou zijn om het stokje weer over te geven aan de volgende coassistenten. Stiekem voelt het alsof ze in ‘ons’ ziekenhuis komen werken, in ‘ons’ huis komen wonen, bij ‘onze’ mama’s. Het feit dat de afgelopen twee weken anders zijn gelopen dan gepland, maakt het er niet makkelijker op.
Een aantal van jullie zal al gezien of gehoord hebben dat Suza en ik een weekje in Nairobi zijn geweest. Ook al hebben we daar een aantal leuke dingen gedaan, waren we er liever niet geweest (oké, niet helemaal waar, want ik heb een babyolifant geknuffeld!!). Na een aantal dagen verkoudheid, hoesten en hoofdpijn werd Esther (de coassistent uit Amsterdam) twee weken geleden ineens ziek. Heel ziek. Zo ziek dat we naar het ziekenhuis moesten. Omdat we in Mwanza waren, besloten we met haar een taxi te nemen naar Bugando. Het ziekenhuis waar wij zelf vanuit Sengerema patiënten naartoe verwijzen en daar hoog in achting staat. Wat kwamen wij van een koude kermis thuis. Waar onze blanke huid normaal deuren opent (zelfs als je dat niet wil), kregen we hier het gevoel dat we juist tegengewerkt werden omdat we mzungu dokters waren. Ontzettend frustrerend en stressvol, omdat we zo machteloos stonden terwijl Esther het verschrikkelijk benauwd had en het gevoel had dat ze ging stikken. Na 4 uur strijden voor zuurstof, onderzoeken en medicatie werd duidelijk dat Esther een dubbele longontsteking had die ook nog eens een astma aanval uitlokte. Het heeft me ruim anderhalf uur en 4 verschillende loketjes gekost om een dossier te kunnen bemachtigen, zonder dat gingen ze überhaupt niets doen. Iedere keer dat er medicijnen of onderzoeken geregeld moesten worden, moest dat via diezelfde 4 loketten. Verschrikkelijk tijdrovend en frustrerend. Op de afdeling was het niet veel beter, ook daar moesten we strijden voor zuurstof en opletten of de juiste medicatie wel gegeven werd. Ontzettend vermoeiend. De dagen erna ging het niet veel beter met Esther en in de nachten ging het zelfs nog slechter. Zuurstof die opraakte, medicijnen die niet gegeven werden, onverschillige verpleegkundigen. Muizen en kakkerlakken die over ons bed liepen. Niet iets waar je je als familie of patiënt mee bezig hoort te houden. Ik wil me niet eens voorstellen hoe haar familie thuis zich gevoeld moet hebben. Gelukkig waren Suza en ik er samen en waren we na 8 jaar vriendschap en 3 maanden coschap al volledig op elkaar ingespeeld. Er zijn dat weekend heel wat mensen op hun kop in een spreekwoordelijke krokodil gezet. De verantwoordelijkheid voor Esther’s gezondheid en op sommige momenten zelfs haar leven drukte heel zwaar op onze schouders, maar samen hebben we ons er door heen geknokt. Ook Esther had in dat weekend aan een knik of een tik op de muur genoeg om ons duidelijk te maken wat ze nodig had. Praten was in die eerste dagen vrijwel onmogelijk door de benauwdheid. Die continue noodzaak voor waakzaamheid heeft er voor gezorgd dat Suza en ik dat weekend nog geen 6 uur geslapen hebben. Esther zelfs nog minder. De lijntjes met Nederland en Sengerema waren gelukkig wel kort en van alle kanten werd met ons mee gedacht. Heel fijn!
De enige die dat weekend echt voor wat verlichting kon zorgen was onze held, Khalid. Onze rots in de branding. Hij kwam elk bezoekuur langs met fruit en eten, zodat we niet bij Esther weg hoefden. Popcorn voor bij de film, ijs omdat we het vast warm hadden. Aan alles had hij gedacht. Wat een bijzondere man. Als er ooit een standbeeld voor ons komt in Purmerend, dan moet Khalid er zeker bij!
Omdat het maandag nog steeds niet beter ging, kwam Marie José en werd in overleg met Niek en de tropenarts uit het AMC besloten Esther met Amref Flying medical Service over te plaatsen naar het ziekenhuis in Nairobi. Aangezien er maar één van ons mee mocht hebben we een muntje opgegooid. Suza en Esther alleen naar Nairobi laten gaan was verschrikkelijk. Gelukkig waren ze in goede handen en waren Joost en Myrthe (broer en zus) al in Nairobi om ze op te wachten. Ik ben de volgende dag met een lijnvlucht ook naar Nairobi gevlogen. Nairobi Hospital was letterlijk een verademing. Een IC die niet onder deed voor het Radboud of het AMC (ook al had het natuurlijk wel zijn eigenaardigheden). Alleen al het feit dat Esther zich eindelijk kon ontspannen zorgde ervoor dat het beter met haar ging. Voor ons wel lastig, omdat we haar voor het eerst alleen moesten laten en de controle uit handen moesten geven. Die eerste dagen op de IC was er strikt maar 3 uur bezoekuur per dag. Door die gedwongen rust merkten we voor het eerst pas hoe uitgeput we waren en hoe we volledig op adrenaline en cortisol (stresshormoon) geleefd hadden. Omdat Myrthe en Joost er waren konden we gelukkig iets bijkomen. Na een aantal dagen op de IC mocht ze naar de gewone afdeling, waar gelukkig geen muizen liepen en de bezoekuren ook wat ruimer waren. Esther ging elke dag met sprongen vooruit en dat zorgde er ook voor dat het met ons goed ging. Afgelopen zondag zijn wij dus met de bus terug gegaan naar Mwanza om de nieuwe coassistenten op te halen en mee te nemen naar Sengerema. Myrthe is naar huis gevlogen en Joost is bij Esther in Nairobi gebleven. Gisteren zijn ze naar huis gevlogen en nu is ze fijn bij haar familie om aan te sterken. Es, het is hier niet hetzelfde zonder jou, kom maar gauw terug naar Tanzania zodat we het samen kunnen afsluiten!
Maandagochtend waren we terug in Mwanza en zijn we meteen met de nieuwe co’s doorgereisd naar Sengerema. De mama’s vielen zo ongeveer om van geluk toen ze ons weer zagen. Heel raar om terug te zijn en ook zo snel weer weg te moeten. Nog één keer bananen uitdelen op de kinderafdeling en mutsjes op de NICU. Tassen pakken, afscheid nemen, beoordeling regelen. Alles ging in sneltreinvaart. Voor iedereen die we nu niet hebben kunnen zien is er over 3 weken nog een kans als we de jongens ‘ons’ ziekenhuis gaan laten zien. Voor nu zijn we al lang blij dat Esther gezond weer in Nederland is. We gaan hier zeker nog eens terugkomen. Milo heb ik de afgelopen 3 dagen niet losgelaten tot het tijd was om definitief afscheid te nemen. Ik heb nog even geprobeerd hem in mijn backpack te stoppen, maar dat vond hij zelf toch niet zo’n goed plan. Hopelijk krijgen we vandaag te horen dat hij geadopteerd gaat worden door een fantastisch Amerikaans koppel, zodat we hem de rest van ons leven kunnen blijven volgen. Ik mis mijn kleine vriendje intens en hoop stiekem dat hij over drie weken gewoon nog in Sengerema is zodat we nog even kunnen knuffelen. Dan mag hij daarna mee om een grote Amerikaanse basketballer te worden.
Gisteren zijn Suza en ik met de bus (ja, weer 14 uur op 25 cm2) naar Moshi gekomen. Vanuit de stad waar onze reis begon, gaan we nu ook weer aan het laatste deel van onze reis beginnen. Morgen reizen we door naar Lushoto en de Usambara Mountains voor een flinke hike om ons hoofd even leeg te maken. Daarna gaan we even bijkomen in Pangani voordat we terug naar Arusha gaan om op bezoek te gaan bij Goodwill. Volgende week maandag zullen we dan met de Flying Medical Services mee gaan naar de Maasai en als we daarvan terug komen zijn Cis en Rick ook in Tanzania. Dan is het tijd voor safari en relaxen op zanzibar. Nog een maandje genieten van onze vrijheid!
Een aantal van jullie zal al gezien of gehoord hebben dat Suza en ik een weekje in Nairobi zijn geweest. Ook al hebben we daar een aantal leuke dingen gedaan, waren we er liever niet geweest (oké, niet helemaal waar, want ik heb een babyolifant geknuffeld!!). Na een aantal dagen verkoudheid, hoesten en hoofdpijn werd Esther (de coassistent uit Amsterdam) twee weken geleden ineens ziek. Heel ziek. Zo ziek dat we naar het ziekenhuis moesten. Omdat we in Mwanza waren, besloten we met haar een taxi te nemen naar Bugando. Het ziekenhuis waar wij zelf vanuit Sengerema patiënten naartoe verwijzen en daar hoog in achting staat. Wat kwamen wij van een koude kermis thuis. Waar onze blanke huid normaal deuren opent (zelfs als je dat niet wil), kregen we hier het gevoel dat we juist tegengewerkt werden omdat we mzungu dokters waren. Ontzettend frustrerend en stressvol, omdat we zo machteloos stonden terwijl Esther het verschrikkelijk benauwd had en het gevoel had dat ze ging stikken. Na 4 uur strijden voor zuurstof, onderzoeken en medicatie werd duidelijk dat Esther een dubbele longontsteking had die ook nog eens een astma aanval uitlokte. Het heeft me ruim anderhalf uur en 4 verschillende loketjes gekost om een dossier te kunnen bemachtigen, zonder dat gingen ze überhaupt niets doen. Iedere keer dat er medicijnen of onderzoeken geregeld moesten worden, moest dat via diezelfde 4 loketten. Verschrikkelijk tijdrovend en frustrerend. Op de afdeling was het niet veel beter, ook daar moesten we strijden voor zuurstof en opletten of de juiste medicatie wel gegeven werd. Ontzettend vermoeiend. De dagen erna ging het niet veel beter met Esther en in de nachten ging het zelfs nog slechter. Zuurstof die opraakte, medicijnen die niet gegeven werden, onverschillige verpleegkundigen. Muizen en kakkerlakken die over ons bed liepen. Niet iets waar je je als familie of patiënt mee bezig hoort te houden. Ik wil me niet eens voorstellen hoe haar familie thuis zich gevoeld moet hebben. Gelukkig waren Suza en ik er samen en waren we na 8 jaar vriendschap en 3 maanden coschap al volledig op elkaar ingespeeld. Er zijn dat weekend heel wat mensen op hun kop in een spreekwoordelijke krokodil gezet. De verantwoordelijkheid voor Esther’s gezondheid en op sommige momenten zelfs haar leven drukte heel zwaar op onze schouders, maar samen hebben we ons er door heen geknokt. Ook Esther had in dat weekend aan een knik of een tik op de muur genoeg om ons duidelijk te maken wat ze nodig had. Praten was in die eerste dagen vrijwel onmogelijk door de benauwdheid. Die continue noodzaak voor waakzaamheid heeft er voor gezorgd dat Suza en ik dat weekend nog geen 6 uur geslapen hebben. Esther zelfs nog minder. De lijntjes met Nederland en Sengerema waren gelukkig wel kort en van alle kanten werd met ons mee gedacht. Heel fijn!
De enige die dat weekend echt voor wat verlichting kon zorgen was onze held, Khalid. Onze rots in de branding. Hij kwam elk bezoekuur langs met fruit en eten, zodat we niet bij Esther weg hoefden. Popcorn voor bij de film, ijs omdat we het vast warm hadden. Aan alles had hij gedacht. Wat een bijzondere man. Als er ooit een standbeeld voor ons komt in Purmerend, dan moet Khalid er zeker bij!
Omdat het maandag nog steeds niet beter ging, kwam Marie José en werd in overleg met Niek en de tropenarts uit het AMC besloten Esther met Amref Flying medical Service over te plaatsen naar het ziekenhuis in Nairobi. Aangezien er maar één van ons mee mocht hebben we een muntje opgegooid. Suza en Esther alleen naar Nairobi laten gaan was verschrikkelijk. Gelukkig waren ze in goede handen en waren Joost en Myrthe (broer en zus) al in Nairobi om ze op te wachten. Ik ben de volgende dag met een lijnvlucht ook naar Nairobi gevlogen. Nairobi Hospital was letterlijk een verademing. Een IC die niet onder deed voor het Radboud of het AMC (ook al had het natuurlijk wel zijn eigenaardigheden). Alleen al het feit dat Esther zich eindelijk kon ontspannen zorgde ervoor dat het beter met haar ging. Voor ons wel lastig, omdat we haar voor het eerst alleen moesten laten en de controle uit handen moesten geven. Die eerste dagen op de IC was er strikt maar 3 uur bezoekuur per dag. Door die gedwongen rust merkten we voor het eerst pas hoe uitgeput we waren en hoe we volledig op adrenaline en cortisol (stresshormoon) geleefd hadden. Omdat Myrthe en Joost er waren konden we gelukkig iets bijkomen. Na een aantal dagen op de IC mocht ze naar de gewone afdeling, waar gelukkig geen muizen liepen en de bezoekuren ook wat ruimer waren. Esther ging elke dag met sprongen vooruit en dat zorgde er ook voor dat het met ons goed ging. Afgelopen zondag zijn wij dus met de bus terug gegaan naar Mwanza om de nieuwe coassistenten op te halen en mee te nemen naar Sengerema. Myrthe is naar huis gevlogen en Joost is bij Esther in Nairobi gebleven. Gisteren zijn ze naar huis gevlogen en nu is ze fijn bij haar familie om aan te sterken. Es, het is hier niet hetzelfde zonder jou, kom maar gauw terug naar Tanzania zodat we het samen kunnen afsluiten!
Maandagochtend waren we terug in Mwanza en zijn we meteen met de nieuwe co’s doorgereisd naar Sengerema. De mama’s vielen zo ongeveer om van geluk toen ze ons weer zagen. Heel raar om terug te zijn en ook zo snel weer weg te moeten. Nog één keer bananen uitdelen op de kinderafdeling en mutsjes op de NICU. Tassen pakken, afscheid nemen, beoordeling regelen. Alles ging in sneltreinvaart. Voor iedereen die we nu niet hebben kunnen zien is er over 3 weken nog een kans als we de jongens ‘ons’ ziekenhuis gaan laten zien. Voor nu zijn we al lang blij dat Esther gezond weer in Nederland is. We gaan hier zeker nog eens terugkomen. Milo heb ik de afgelopen 3 dagen niet losgelaten tot het tijd was om definitief afscheid te nemen. Ik heb nog even geprobeerd hem in mijn backpack te stoppen, maar dat vond hij zelf toch niet zo’n goed plan. Hopelijk krijgen we vandaag te horen dat hij geadopteerd gaat worden door een fantastisch Amerikaans koppel, zodat we hem de rest van ons leven kunnen blijven volgen. Ik mis mijn kleine vriendje intens en hoop stiekem dat hij over drie weken gewoon nog in Sengerema is zodat we nog even kunnen knuffelen. Dan mag hij daarna mee om een grote Amerikaanse basketballer te worden.
Gisteren zijn Suza en ik met de bus (ja, weer 14 uur op 25 cm2) naar Moshi gekomen. Vanuit de stad waar onze reis begon, gaan we nu ook weer aan het laatste deel van onze reis beginnen. Morgen reizen we door naar Lushoto en de Usambara Mountains voor een flinke hike om ons hoofd even leeg te maken. Daarna gaan we even bijkomen in Pangani voordat we terug naar Arusha gaan om op bezoek te gaan bij Goodwill. Volgende week maandag zullen we dan met de Flying Medical Services mee gaan naar de Maasai en als we daarvan terug komen zijn Cis en Rick ook in Tanzania. Dan is het tijd voor safari en relaxen op zanzibar. Nog een maandje genieten van onze vrijheid!
-
04 Maart 2016 - 09:27
Pam:
❤❤❤ -
04 Maart 2016 - 09:34
Toosje:
Go Iris heb net je verhaal over Esther gelezen wat heftig allemaal gelukkig dat het goed afgelopen is.
Dank zei jullie knappe meiden .maar wat zullen jullie grote zorgen hebben ggehad.liefs knuffel -
04 Maart 2016 - 09:35
Frans:
IRIS mooi verslag wat heb je daar een mooie tijd doorgemaakt en zult
er mogelijk nog een mooi vervolg aan kunnen geven met Cis en vrienden.
Ook ik heb weer wat geleerd. Had nog nooit van jouw spreekwoordelijke crocodil
Gehoord. Nooit te oud om wat te leren zie je wel.
ik wens jullie straks een hele mooie en gezellige tijd daar en doe de groeten
aan al die beesten daar.
als mens zul je wel IETS hebben geleerd maar veel kan dat niet zijn want
je was al een heel mooi mens.
Groetjes en succes met Cis
Frans -
04 Maart 2016 - 09:42
Margreet:
Jeetje iris wat een drama als je daar ziek wordt. Wat erg om daar een dubbele longontsteking op te lopen. Kakkerlakken en muizen op een ziekenkamer. Niet te doen! Maar wat fijn dat je je zo nuttig hebt kunnen maken en dat je nu kunt zeggen dokter iris want dat ben je een en hele lieve volgens mij. Ik kan me goed voorstellen dat je het daar gaat missen want het zijn ervaringen die je wrs nooit meer zo mee gaat maken. Dat menneke gaat vast heel gelukkig worden bij een amerikaans gezin en dat gun je zo'n kind ook☺ nu zie je trouwens wel hoe belangrijk een goed ziekenhuis is. Nou iris je wordt hier ook gemist dus leuk dat avontuur maar kom maar weer lekker terug.
Gr -
04 Maart 2016 - 12:37
Marjo:
Wat een toestanden Iris!!
En wat geweldig dat ook dit avontuur weer voor (bijna) iedereen goed afgelopen is, (hoop zooooo dat er goed nieuws komt voor Milo).
Veel succes bij the flying medical services, dat wordt vast ook weer een hele ervaring.
Groetjes Marjo
-
04 Maart 2016 - 12:39
Waldine:
Had hier al een heel verhaal geschreven voor mijn reactie op de blog van Susanne, maar kennelijk is er iets misgegaan, want ik zie hem hier niet meer terug. Maar, in elk geval zijn we natuurlijk heel erg blij dat het allemaal goed afgelopen is met Esther, ook al hebben jullie heel wat moeten doorstaan. Gelukkig hebben jullie heel veel steun aan elkaar, dat is voor ons ook een hele geruststelling. Geniet nog een paar weken van je vakantie, dat heb je wel verdiend en daarna veilig weer naar huis.
xxx
Mama -
09 Maart 2016 - 08:59
Bob:
Mooi om te lezen dat vriendschap het duidelijkst wordt onder de moeilijkste omstandigheden. Wat dat betreft heb je weer een rugzak vol aan ervaringen om mee te nemen naar huis.
Geniet van de vrije tijd en tot gauw
xxx
Bob -
28 Maart 2016 - 09:47
Pia:
je blog is weer weergaloos je hebt geen verbeelding nodig je zit er gelijk midden in .Naast je geweldige schrijfvaardigheid bezit je ook een enorm verantwoordelijkheidsgevoel en zet je je telkens weer voor 200% in. Het is niet zomaar iets je staat er maar weer daar waar nodig is en al zal het zeker niet altijd makkelijk zijn geweest maar samen met je gemaakte vrienden voor het leven komt het allemaal weer op zijn pootjes terecht. Trotser kan ik niet op je zijn en ik weet zeker dat je nu naast je schoenen gaat lopen maar dat kan me niet schelen. Mijn zegen had je al dat weet je. Ga nog lekker even genieten van je laatste weekje Afrika en dan kunnen we elkaar weer in de armen sluiten. Ik hou je aan onze lunchafspraak om life bij te kunnen kletsen dikke knuffel van mij............. -
02 April 2016 - 18:02
T'Annemiek:
Kom ik nog met mijn eieren na Pasen. Letterlijk nu. Alhoewel, volgens mij ga je dit weekend nog zoeken?!
Ben blij dat je gezond weer terug bent en dat je daar de wereld in ieder geval tijdelijk een beetje mooier hebt gemaakt.
Dikke knuffel en tot snel.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
