Karibu sana!

Terwijl wij gehaast nog tegen iedereen gedag probeerden te zeggen, werd het maar later en later voordat we mochten boarden. Uiteindelijk konden we het vliegtuig in op het moment dat we eigenlijk hadden moeten opstijgen. Gelukkig hebben we ‘net’ genoeg overstaptijd om de aansluiting niet te missen. De piloot laveerde netjes tussen alle turbulentie door en om half 2 kregen we rijst met kip en aubergine met kwark na als tussendoortje. Met een volle buik konden we nog even dutten en voor we het wisten stonden we al op de grond. Daar wist natuurlijk niemand waar we precies moesten zijn en wij waren zelf te druk bezig met wifi scoren om goed op te letten. Uiteindelijk is het ons gelukt om een visum te bemachtigen en ons in te schrijven voor de tour door Istanbul. Het was inmiddels 5 uur en de tour startte pas om 9 uur, dus we hebben onszelf in de loungestoelen bij de Starbucks genesteld. Daar was een ietwat vieze oude man zo aardig om ons uitleg te geven over de wifi, maar daarna vond hij het wel nodig om nog even een tirade te beginnen over de aanslagen in Parijs en het feit dat de overheden het over zichzelf afriepen en iets met de moslims en de joden. Door het schuimbekken was hij wat lastig te verstaan. Gelukkig kwamen iets verderop net een paar stoelen naast elkaar vrij, dus daar zijn we naartoe gevlucht. Na een kleine verbouwing konden de stoelen door voor ‘bed’ en hebben we een paar hazenslaapjes kunnen doen voordat de tour ging starten.

Om iets voor 9 moesten we ineens rennen om de gids bij te benen (het motto van de rest van de dag), want hij had geen zin in getreuzel. Nadat hij succesvol een schreeuwende Koreaan zonder boarding pass had afgewimpeld, konden we vertrekken. Recht de file in. 3 kwartier later konden we aanschuiven bij het ontbijt, wat met name bestond uit grote hompen kaas (huuuu!) en gelukkig ook een hard(!)gekookt eitje en een potje jam. Met een goed gevulde buik werden we vervolgens gedegradeerd tot nummer, want de gids kon echt niet al onze gezichtjes en namen onthouden. Eerste stop was de blauwe moskee, die zijn naam dankt aan de kenmerkende blauwe tegeltjes aan de binnenkant en zijn bekendheid aan zijn opdrachtgever, die besloten had dat zijn moskee ook 6 minaretten moest hebben net als die in Mekka. Daar waren ze in Mekka natuurlijk niet zo blij mee, dus toen heeft 'ie over z'n hart gestreken en daar nog een 7e minaret laten bouwen. Om die pracht en praal van binnen te mogen bekijken moest er een sjaal om het hoofd en de schoenen in een zakje. Prachtig gezicht natuurlijk. Daarna renden we door naar hippodrome square, waar vroeger de paardenrennen en gladiatorenspelen werden gehouden. Nu staan daar nog 3 obelisken, waarvan een hele imposante Egyptische vol met hiërogliefen die al ruim 3000 jaar oud is en in één stuk hierheen vervoerd is. Terwijl wij deze stonden te bewonderen, was de gids alweer doorgelopen, dus wij op een drankje er achteraan, paardenrennen 2.0. Even de Hagia Sophia van buiten bewonderd en de heerlijke geuren van alle straatkraampjes opgesnoven. Richting Topkapi plein werd Suza aangesproken door een piloot die duidelijk intens van haar gecharmeerd was, waardoor we de groep weer bijna uit het zicht verloren en de Kameroense diplomaat uit de groep zich ernstig zorgen maakte. Na de verzameling klokken en wapens bewonderd te hebben, vonden we het welletjes en hebben we heerlijk een mandarijntje in t zonnetje gegeten. Nadat de groep weer compleet was zijn we via een bazaar met de meest prachtige kitsch, bakken met heerlijke kruiden en granaatappels zo groot als je hoofd richting het restaurant voor de lunch gelopen. Dat ging in een razend tempo, maar was echt heerlijk! Toen was het voor ons weer tijd om terug te gaan naar het vliegveld. Deze chauffeur had er duidelijk meer vaart in zitten, als je je ogen dicht doet is het een stuk veiliger! Op het vliegveld nog 3.5 uur de tijd gedood met schrijven in het dagboek en lastigvallen van het thuisfront en daarna richting gate gelopen. Daar was het ineens final call om te boarden, dus werden licht gestresst in een busje gestopt. Tijd genoeg natuurlijk, we waren echt niet de laatsten. Dit keer heerlijk onze eigen schermpjes met spelletjes, series en films. Ik heb er niet veel van meegekregen, het tekort aan slaap begon ernstig op te breken. Heb mijn ogen alleen even open gedaan voor zalm met fancy bonen en aardappelpuree en verder lekker gedut.

Rond 1u landden we op Kilimanjaro airport, Tanzania. In de regen. Feels just like home, maar dan 20 graden warmer. Na het invullen van het formuliertje voor het visum waren we natuurlijk als laatste in de rij. Er waren 4 hokjes, dus wij dachten: laten we naar het derde hokje gaan, want die meneer ziet er zo verveeld uit. Fout gedacht: je moest ze allemaal langs. Compleet met carbonpapier werden onze gegevens in het grote boek van Tanzania geschreven. Het is maar goed dat er maar 20 man uit het vliegtuig was gestapt. Vreugde momentje: alle tassen waren gearriveerd! Nadat we ons helemaal opgetuigd hadden, konden we dat ook meteen weer teniet doen. Ze moesten nog door de scanner. Backpacks waren geen probleem, onze gezamenlijke tas ook niet, maar de tas van onze reisleidster riep vraagtekens op: wat waren in hemelsnaam die pakken met witte broekjes?! Yes, baby diapers :p. Na nog wat verwonderde blikken mochten we toch doorlopen en daar stond de man van Marion, Ben, op ons te wachten. Gauw in de auto richting Moshi, helaas al donker, dus geen blik op de Kilimanjaro kunnen werpen. Wel op koeien die langs de weg gehoed werden en voorbij razende vrachtwagens met koplamp standje 3000. Erg goed voor het zicht. Na een ritje van 3 kwartier kwamen we bij ons hotel aan, waar Suza zich al bijna in een greppel stortte. De kerel van het hotel werd uit bed getrommeld en kwam op blote voeten en met z'n broek nog half open zijn kamer uit om ons in te schrijven. Moet kunnen. Hebben een driepersoons kamer met zijn tweeën, dus voldoende ruimte om rommel te maken :D. Even een snelle douche, die was ondanks de temperatuur (koud) en het volume (4 straaltjes) erg lekker. Klamboe gatenvrij gemaakt en lekker onder het lakentje gekropen.

Na 4 uurtjes slaap bruut gewekt door telefoon (vergeten op stil te zetten) en de schoonmaaksters. Sneaky even naar het toilet gegaan en een blik geworpen op de straat. Ondanks de stromende regen bruist het hier van het leven. Overal vrouwen in kleurrijke jurken en mannen op pikipiki's die door de straat scheuren. Toch nog maar even de oogjes dicht gedaan, want met dit weer hoeven we ook de straat niet op.

Na een Afrikaans ontbijt/lunch op ons dakterras met op de achtergrond verafrikaniseerde westerse muziek en de Kilimanjaro als decor begint het eindelijk op te klaren, dus zometeen even pinnen en een simkaart halen. Om 16u komt onze reisleidster, Marion, om ons welkom te heten in Tanzania en uitleg te geven over de grote klim die vrijdag start. Hopelijk is het weer morgen beter en kunnen we een leuke tour in de omgeving doen. Donderdag komt Evi (die kennen jullie allemaal nog wel van ons Zuid-Amerika avontuur) van haar stageplek naar Moshi om fijn even bij te kletsen. Vrijdag starten we met het beklimmen van de Kilimanjaro en zullen we dus een dag of 7 uit de ether zijn, dus mocht je nog contact willen, moet het voor die tijd :).

Tutaonana!

Liefs Iris