Life after the Kilimanjaro

Jullie verwachten natuurlijk allemaal een uitgebreid verslag van onze moedige beklimming van de berg. Helaas, voorlopig moeten jullie het nog even doen met herhalingen van ‘blind naar de top’. We wisselden qua gevoelens en beetje tussen Dennis en Lieke in.

In de afgelopen dagen hebben we natuurlijk al wel weer van alles beleefd wat ik jullie niet wil onthouden. Woensdag kwamen we (een dag eerder dan gepland) rond 12 uur terug in het hotel in Moshi. Nadat we ons certificaat ontvangen hadden van de gidsen en Ben onze andere spullen had gebracht, zijn we total loss op bed gevallen. Wat een genot. Aangezien we intens smerig waren van het niet douchen en de intense inspanning heb ik me toch maar uit bed gesleept voor een douche. Terwijl ik de lagen vuil van mijn lijf aan het schrapen was, voelde ik me steeds slechter. De cola die we van onze gids Jackson hadden gekregen als beloning kwam er net zo hard weer uit (vandaar de zwarte kleur, klein momentje van paniek), samen met het ontbijt van die ochtend. Complete uitputting. We hadden wel ineens een Wc-bril. Klein geluksmomentje! Waar een mens al niet blij mee kan zijn. De rest van de middag heb ik dus een beetje beroerd op bed gelegen, terwijl Suza last had van de post-mountain-munchies. Na een sapje en wat frietjes voor de benodigde suikers en zouten ging het wel een stuk beter, dus zelfs nog wat energie om het thuisfront te berichten over onze geslaagde missie. ‘s Avonds ging al vroeg het lampje uit.

Eindelijk weer een goede nachtrust in een warm (heel warm, het is ook nooit goed) bed. Helaas was ik de enige die goed geslapen had, want Suza had energie en honger voor tien. De nachtelijke foerageertocht naar eten had haar niks opgeleverd, dus besloten we naar het dakterras te gaan voor een ontbijt met onze vertrouwde chapati’s. Pfff, dat was makkelijker gezegd dan gedaan. We zijn stijf!! Na voor ons gevoel een tweede berg te zijn beklommen, konden we op de bank neerploffen. Dat is ook een hele verademing in vergelijking met die klapkrukjes. Met het internet hier is foto's uploaden lastig, maar we doen ons best.

Na nog een uurtje slaap (de trap af is nog zwaarder dan op, daar moesten we even van bijkomen) stond baba Alfred, de vaste taxichauffeur van de nijmeegse studenten voor de deur. We waren door Livia en haar vader (twee Oostenrijkers met wie we op de berg veel hebben opgetrokken) uitgenodigd op de boarding school waar zij 4 maanden vrijwilligerswerk heeft gedaan. Alleen de rit ernaar toe was al een hele beleving, met de berg op de achtergrond slingerend door kleine dorpjes met overal kleurrijke marktjes. Alfred zelf was er ook nog nooit geweest, maar na 14x de weg vragen en 1.5 uur rijden kwamen we aan bij de ‘visitation girls secondary and high school’ van Sanja Yuu. Daar werden we hartelijk welkom geheten door Alexander, terwijl Livia toestemming aan het vragen was om ons rond te leiden door de school. Dat is natuurlijk geen probleem, als we ons maar wel even komen voorstellen in de lerarenkamer. Nog net geen staande ovatie. Vol lof spraken ze over Livia en het werk wat ze voor hen gedaan had. Er waren minstens 4 mannen die er meer dan 3.5e koe voor over hadden om met haar te trouwen. Tijdens de rondleiding door het kale, onpersoonlijke gebouw vertelde Livia dat de school plaats bood aan 500 meisjes uit heel Tanzania en soms ook Kenia in de leeftijd van 13-21 jaar. Zij gaan slechts 2x per jaar naar huis en leven volgens een strikt regime. Elke ochtend staan ze om 5u op en dan beginnen de schoonmaaktaken van de dag. Na het bijhouden van de tuin is het tijd om te douchen en te bidden. Na het ontbijt is er tijd voor school, zelfstudie, nog meer schoonmaken, nog meer bidden, lunchen, nog meer bidden, avondeten, nog meer zelfstudie en om 22u moeten ze dan terug naar hun dorms om te gaan slapen. Dan bidden ze vast ook nog wat. Wat structuur kan vast geen kwaad, maar de lijfstraffen waar Livia over vertelden stootten ons (en haar trouwens ook) wat meer tegen de borst. Lachen, swahili spreken, te luid roepen. Het wordt allemaal gevolgd door een ferme tik op de open hand met een bamboescheut. Als het echt te gortig wordt, dan moeten ze buiten knielen in het zand. Voor ons niet voor te stellen, maar Alexander zegt terecht dat het er bij ons 50 jaar geleden net zo aan toe ging. Livia gaf de jongste meiden Engelse les en die oudste computerles. De meeste studieboeken zijn nog te hoog gegrepen voor de meeste masteropleidingen in Nederland, maar het overgrote deel van de meiden weet niet eens hoe ze een laptop moeten open klappen. Laat staan hoe ze op internet moeten zoeken naar universiteiten om te gaan studeren. Dat willen ze allemaal in Korea, omdat ze fan zijn van Koreaanse filmsterren (onbegrijpelijk als je het mij vraagt :p). Kortom, ze krijgen niet echt een goede voorbereiding op het echte leven. Hopelijk heeft Livia daar voor deze meiden wat verschil in kunnen brengen.

Aangezien Alfred op ons was blijven wachten, was het tijd om weer terug te gaan. Na een kwartiertje African massage over de zandweggetjes, gelukkig weer op de verharde weg. Alfred rijdt namelijk geen 4x4 en wij hebben geen geld voor een vervangende auto. Bij de supermarkt ons eerste welverdiende ijsje gekocht, dat maakt heel veel goed! We zijn terug naar huis gelopen om de spieren nog enigszins in beweging te houden, maar echt hard gaat het nog niet. Terug in het hotel hoorden we dat Vicky (medestudente uit Nijmegen die toevallig tegelijkertijd de Kilimanjaro met ons beklom, maar er wel 7 dagen over had gedaan) de barre klim ook overleefd had. ‘s Avonds zijn we dus met haar uit eten gegaan om even bij te kletsen.

Vrijdag zijn we na een laat ontbijt richting het Keys hotel gelopen, om heerlijk aan het zwembad te ontspannen. Zoals de meesten van jullie al op de foto's hebben gezien, was dat geweldig. Het was gelukkig nog enigszins bewolkt, waardoor ik niet zo rood als een kreeftje terug kwam. Na de lunch met een heerlijke pizza werden we nog even gezelschap gehouden door een heuse Amerikaanse oorlogsveteraan: ‘obamacare heeft het land verpest’, ‘hebben jullie ook zoveel last van buitenlanders?’, ‘o geneeskunde studenten? Mijn ex-schoonvader heeft nog een paar leuke operaties uitgevonden’. Ik zat na z'n eerste ‘hello' al aan m'n tax, dus ik was heel blij dat we hem na 20 minuten gezever konden lozen. Buiten twee Nederlanders die de dag erna de Kilimanjaro gingen beklimmen (die we dus nog van wat tips hebben voorzien) hadden we heel het zwembad voor ons zelf. Fantastisch.

Om 17u was er even paniek, omdat de vlucht van Moshi naar Mwanza van zaterdagmiddag ineens naar zondagavond was geschoven. Na veel heen en weer gesteggel, gebel met fastjet, een detour van de taxichauffeur langs het busstation kwam het er op neer dat we toch gewoon zondagavond gaan vliegen. Geen paniek. Hakuna matata. Pole sana. Thijs en consorten wachten gewoon een dagje langer op ons, heel fijn! We hebben dus nog lekker met Evi en Danique bij de Mexicaan gegeten. Om 21u gingen zij terug naar de compound, want dit was hun laatste avond, dus ze gingen met zijn allen met de partydalladalla op kroegentocht. Bij ons speelt de berg nog een beetje parten en inmiddels waren we door Marion uitgenodigd voor de bruiloft van de zus van hun nanny de volgende dag (hoezo intiem feestje?). Daar wilden we natuurlijk fris en fruitig voor zijn!

Zaterdagochtend was het dus tijd voor inkopen: een cadeautje voor het bruidspaar, een rok want dresscode en een oplader voor de laptop (die leek het te begeven). Na wat heen en weer gestuur leken we voor het laatste een adresje gevonden te hebben, maar aangezien het mama's verjaardag was besloten we dat eerst te vieren met cheesecake als ontbijt bij het union café. Onderweg naar de computerwinkel werden we vakkundig van winkeltje tot winkeltje gesleept voor de perfecte bruiloftsrok: natuurlijk met olifanten. Na even zoeken was ook de oplader gevonden en in de supermarkt scoorden we een saladeschaal, lepels en een dressing als cadeautje. Op het bordje stond aangegeven dat ze inpakpapier hadden, maar dat was natuurlijk op. Voor het gemak deden ze maar alsof ze ons niet begrepen toen we vroegen om ons cadeau met het plastic van de taarten in te pakken, dus toen hebben we het maar opgegeven. Bij een souvenirwinkeltje mochten we gelukkig ons pakje inpakken, al vond hij het wel jammer dat we de cadeautjes niet daar gekocht hadden. Al was het volgens mij allebei ‘made in China’. Thuis hebben we ons opgefrist en in onze party outfit gehesen en nog even een enorme avocado met een chapati naar binnen gewerkt. Rond 14u kwamen Marion en Ben ons halen. Mia en Joel waren er ook bij, dus we waren in ieder geval zeker van vermaak :).

Na een korte stop voor wat water kon de tocht beginnen. Het dorpje waar de bruiloft plaatsvond lag op de helling van de Kilimanjaro, dus het was maar goed dat we met de jeep waren. Wij voelden ons flink door elkaar geschud, maar Joel werd door de enorme kuilen heerlijk in slaap gewiegd. Marion vertelde dat zij hier tot een jaar geleden vrijwilligerswerk had gedaan en dus heel benieuwd was om het terug te zien. Eenmaal bij de feestlocatie aangekomen bleek de ceremonie al in volle gang te zijn (gelukkig, want die kunnen nog wel eens lang duren) en het hele dorp was er voor uitgerukt. Voor ons waren er binnen nog stoelen vrij, dus liepen we midden door de speech van de dominee door het ‘zaaltje'. Die was nergens van onder de indruk en ging gewoon door met prediken. Dat ging in vloeiend engels (omdat er blanken waren), met na elke zin de swahili vertaling door een andere dominee. Het liep als een trein alsof het een goed ingestudeerd toneelstukje was.Er werd niet veel over het bruidspaar gezegd, maar vooral over Jezus, God en meneer pastoor zelf. Bij de bruid en bruidegom kon er niet echt een lachje van af, maar dat schijnt gebruikelijk te zijn. Wij keken ondertussen onze ogen uit. De kleuren van de bruidsmeisjes waren geel en paars, de themakleuren van de bruiloft. De bruid was in het wit en de bruidegom in het zwart, maar het leek wel een grote verkleedpartij. Alsof ze met een huismerk barbie naar de kleermaker waren gegaan en hadden gezegd: dit wil ik. Jullie moeten de foto's en filmpjes maar kijken om 't te begrijpen. Ondertussen preekte de dominee vrolijk verder en elke stilte die hij per ongeluk liet vallen, werd opgevuld met knetterharde, schelle muziek uit enorme boxen of een gezamenlijk hallelujah. Intussen werden we vergezeld door de plaatselijke dronken dorpsgek, die we vakkundig probeerden te negeren. Na het afleggen van de trouwgeloften, het tekenen van de bruidsakte, het bedanken van de eregasten (Marion, Ben en wij) werd er nog een dans opgevoerd en daarna vertrok heel het gepeupel naar buiten. Wij kregen vast eten, want de wazungu kunnen natuurlijk niet zo lang wachten. Daarna was het tijd voor de ceremoniële aansnijding van de taart. Het bruidspaar gaf alle belangrijke personen een stukje van bruidspaar en ook wij moesten ten tonele verschijnen. Voelt toch een beetje apart. Daarna was het eigenlijk tijd voor de rest van de gasten om te eten, maar wij wilden eigenlijk vertrekken, dus werd het schema omgegooid zodat wij eerst onze cadeautjes konden geven. Kan allemaal in Tanzania. Overdonderd door alle indrukken zijn we nog even gaan natafelen bij een heerlijk Tanzaniaans BBQ restaurant. Toen was het ook tijd om afscheid te nemen van Ben, Marion en de kids, maar die zien we gelukkig in maart weer.

Zondagochtend zijn we na het ontbijt onze tassen in gaan pakken. Na het uitchecken werden we opgehaald door een vriend van baba Alfred. Hij bracht ons naar het zwembad voor een laatste dagje relaxen in Moshi. Heerlijk onder een rieten parasol en palmbomen genoten van het warme weer, terwijl we af en toe met medelijden aan jullie in het stormy Nederland dachten. Met een goed gevulde buik vol hamburger kwam Alfred ons om 17.45 halen om naar het vliegveld te gaan, nog even langs het hotel om de spullen op te halen. Eindelijk hebben we vanuit Moshi de Kilimanjaro kunnen bewonderen. Wat is ‘ie hoog! Niet te geloven dat wij daar een paar dagen geleden boven op stonden. Veel te vroeg op het vliegveld natuurlijk, maar dat geeft wel mooi tijd voor het schrijven van deze blog. De vlucht naar Mwanza duurt maar een uurtje en we staan al op de grond voor we er erg in hebben. Boven Mwanza is de hemel open gebroken, maar gelukkig hadden we onze jassen in de handbagage. Met een busje worden we naar de ‘terminal' gebracht. Een hokje van 5 bij 10 waar één bagageband doorheen loopt die nog net niet handmatig aangezwengeld wordt. Gelukkig komt binnen no time onze bagage en kunnen we vertrekken. Geen paspoortcontrole of douane, niks. Buiten worden we meteen omringt door 14 taxichauffeurs. Gelukkig hadden we van Thijs de juiste prijs al doorgekregen, dus we bleven stellig vasthouden. Dat gaat ons duidelijk steeds beter af. Na een ritje van 20 minuten door de stromende regen komen we aan bij het Lake hotel. Terwijl we inchecken komen Thijs en Sophie ons welkom heten. We moeten twee single rooms, omdat de doubles op zijn, ook al zijn ze even groot. We gaan vanavond dus mooi bij elkaar slapen. Het is hier wel even wat anders dan in Moshi, daar zijn we flink verwend.

Morgen vertrekken we om half 9 al richting sengerema, dus nu gaan we een poging tot slapen doen. Hopelijk blijft de stroom nog even aan, zodat ook de waaier blijft draaien, want ondanks de regen is het hier net zo warm als in Moshi. Toch nog iets vertrouwds ;).

Lala salama!