Bountyeilandjes!

Na een luxe busritje kwamen we zondag aan bij ons eerste bounty’eilandje’, Cabo Frio. Voor mij natuurlijk een beetje extra speciaal, omdat mijn lieve Luutje daar gewoond heeft. Het stadje is niet echt heel bijzonder, maar de stranden zijn des te mooier. Heerlijk zacht, wit, knisperend zand en een prachtig blauwe zee. Water was alleen wel een beetje koud. Het heet niet voor niks Cabo Frio, natuurlijk :).

Omdat we niet precies wisten waar we heen moesten en geen zin hadden om heel ver verkeerd te lopen, besloten we een taxi te nemen. Deze wilde echter zijn tijd niet verspillen aan dat kleine ritje, dus hij wees ons welke kant we ongeveer op moesten. Gelukkig liet ons richtingsgevoel ons alweer niet in de steek en kwamen we netjes bij onze pousada aan. We zaten een beetje ver van het strand af, dus konden daar niet meer naartoe. Hebben dus maar boodschapjes gedaan en de rest van de avond lekker lam voor de tv gehangen.

Maandag hebben we een heel stuk langs het strand gelopen en genoten van het uitzicht en de duinen. Rond lunchtijd wilden we een leuk strandtentje opzoeken, maar dat was iets lastiger dan gedacht. Het is nogal laagseizoen, dus vrijwel alles was gesloten. Zijn dus maar richting centrum gelopen. Toen we bijna omvielen, zagen we gelukkig net een restaurantje uit de LP en daar zijn we neergestort. Helaas had die inmiddels wel wat aan kwaliteit ingeleverd. Na de lunch wilden we terug naar het hostel om onze bikini te halen, want het was toch wel lekker om even op het strand te liggen. We dachten echter dat we de weg een beetje kwijt waren en besloten in de bus te stappen. Daar werden we letterlijk 200 meter verder weer uitgegooid, omdat we bij onze halte aangekomen waren. Dat hadden we kunnen weten natuurlijk met ons fantastisch natuurlijk kompas.

Bikini’s aangedaan en even heerlijk verbrand op het strand. Ik begin eindelijk een kleurtje te krijgen! Nou ja, ik ben niet meer helemaal spierwit :). Aangezien we wel zin hadden in een borreltje, maar niet echt een leuke bar konden ontdekken besloten we maar iets te halen in de supermarkt. Conclusie: de lokale breezers zijn niet aan te raden. Krijg je een instant kater van.

Dinsdagochtend moesten we om 10u bij de touroperator zijn voor een boottochtje in Arraial do Cabo. Tot ons groot genoegen werden we op de party boot gezet met een heuse acteur als host. Hartstikke gezellig natuurlijk. Jammer dat de gratis caipirinha’s niet te zuipen waren, want een borreltje hadden we wel nodig. Na een paar uur langs verschillende stranden en grotten te hebben gevaren, veel gezongen en um, dois, très e tortuga geroepen te hebben kwamen we rond 16u weer terug in het haventje. De taxichauffeur van vanochtend stond netjes op ons te wachten en heeft ons terug gebracht naar Cabo Frio. Daar zijn we naar de supermarkt gelopen om ‘even snel’ boodschapjes te doen. Ondanks dat er maar twee mensen voor ons in de rij stonden, duurde het ruim een uur voordat ik weer buiten stond. Evi trok het echt niet meer en was vast naar huis gegaan, want die ontplofte bijna van woede.

Woensdag zijn we met de bus naar Búzios gegaan. Dit wordt met recht het St. Tropez van Brazilië genoemd. Godsakker het is hier echt mooi. En duur, maar daar denken we natuurlijk niet aan, want we zijn op vakantie. De bus bracht ons naar het verste strand, praia dos ossos. Daar hebben we ons een veel te dure watertaxi aan laten smeren die ons langs nog 4 stranden zou brengen. Dit duurde uiteindelijk welgeteld 10 minuten, maar het was wel echt prachtig. Parelwitte stranden met koraalblauwe zeeën en pinguïns. Terug in het stadje even geluncht en daarna naar Praia da Tartaruga gelopen. Een flinke wandeling die werd beloond met het mooiste strand dat we tot nu toe hebben gezien. Hier besloten we dan ook maar even van te genieten en hebben onszelf neergepland om heerlijk te relaxen met het geluid van de golven op de achtergrond. Op de terugweg moesten we echt plassen en zijn een willekeurig restaurantje ingegaan in de hoop dat er een enigszins schone wc was. Dit was gelukkig het geval, maar we kregen er een gratis oud opaatje bij dat het wel zag zitten om ons een rondleiding te geven door Rio. Dan mochten we meteen wel bij hem blijven slapen. Zijn vriendin belde toch alleen maar als haar man weg was. Hu, nee bedankt.

Omdat we het nog iets te vroeg vonden om terug te gaan naar Cabo Frio, besloten we nog een strand te bezoeken. Dit was misschien niet zo slim, want het was inmiddels zo ongeveer het heetst van de dag en het was stiekem nog best een eindje lopen. Het strand viel ook nog eens tegen en we hebben dus meteen rechtsomkeert gemaakt en hebben ons strandlaken gebruikt als burka om de brandende zon nog enigszins tegen te houden. Het zag er vast heel charmant uit. Het welverdiende limoenijsje was na die helse tocht wel echt heel erg lekker. Ik denk dat we toch enigszins een zonnesteek op hebben gelopen, want ik werd ’s nachts wakker met een hand op mijn keel. Ik denk dat Evi me kwijt was en me wilde zoeken, maar ik vond het toch een beetje creepy om wakker te worden met de gedachte dat je wordt gewurgd.

Donderdag hebben we lekker rustig aan gedaan. Eerst naar het fort gelopen, wat niet heel veel voorstelde. Daarna een heerlijke lasagne gegeten toen het regende. Na de bui was het eindelijk lekker om op het strand te liggen en dat hebben we dan ook de rest van de middag gedaan. De bui van ’s middags was een voorbode voor de nacht. Die was hels. Het stormde als een gek en aangezien onze balkondeur niet echt dicht kon, was de deur van de kamer heel de tijd aan het klapperen en we werden er allebei nogal panisch en paranoïde van.

Kwamen dus een beetje gebroken terug in Rio aan en hebben ’s middags nog maar even een dutje gedaan, want ’s avonds zouden we gaan stappen met Carlos. Hij nam ons eerst mee naar Lapa om langs de kraampjes te slenteren onder het ‘genot’ van een caipirinha. Daarna zijn we weer naar Casa da Matriz gegaan waar een rockfeestje bezig was. Hartstikke gezellig en Carlos was in een vrijgevige (lees: dronken) bui, waardoor het voor ons een goedkoop avondje was. Helaas werden de mannen naarmate de avond vorderde ook steeds irritanter en gingen ze op een gegeven moment zelfs niet meer weg als we ze dat heel nadrukkelijk vroegen, dus we hielden het om 4.15 voor gezien.

Zaterdagochtend lekker uitgeslapen en nog even over het souvenirmarktje gestruind. Carlos had ons een lunch beloofd, maar gezien zijn status van de avond ervoor werd dit uiteindelijk avondeten. We hebben ons in de tussentijd prima vermaakt met een live cd van U2 en Flight of the Conchords. Hij wilde ons ook graag nog een deel van Rio laten zien, dus hebben we met de auto nog een tour door Barra en Santa Theresa gemaakt. We waren veel later thuis dan verwacht en dit was natuurlijk een probleem, want papa was om 21u Braziliaanse tijd jarig en ik had mijn telefoon niet meegenomen. Sorry pap! Gelukkig was hij om 2.30 Nederlandse tijd nog steeds wakker en kon ik hem nog gewoon feliciteren :).

Zondagochtend moesten we alweer die verrekte backpack inpakken, want het werd tijd om Rio te verlaten. Het volgende eiland stond op de planning: Ilha Grande. Met de bus zijn we naar Angra dos Reis gegaan, waar we de boot naar het eiland hebben genomen. Ons hostel bevond zich midden in de jungle en we hadden zelfs ons eigen hutje. Dat hadden we ook wel verdiend na dat pokkenstuk omhoog met die zware tassen. Er hingen zelfs tulpjes boven de wc.

De eerste dag op Ilha Grande hebben we een boottocht langs de helft van het eiland gedaan. We hadden een koninklijk plekje voor op de speedboat waar we heerlijk in het zonnetje gelegen hebben. Bij het eerste strand zijn we op de boot blijven liggen, maar bij het tweede strand hebben we zelfs even gesnorkeld! Duidelijk niks voor mij. Niks onder je, rotsen onder je, vissen onder je. Door je mond moeten ademen. Paniek! Ben er wel achter gekomen dat het water hier heel zout is. Rochel, rochel, spuug, spuug. Na nog een paar strandjes/lagoons te hebben gezien, stopten we bij een restaurant. Aangezien we al verwacht hadden dat dit redelijk prijzig zou zijn, hadden we onze eigen broodjes meegenomen. Na 3 maanden zijn we nog steeds echte Nederlanders. De lucht begon helaas te betrekken, dus na de laatste plekjes afgeraffeld te hebben zijn we teruggekeerd naar het dorpje.

De volgende dag was het weer al niet veel beter. We werden wakker met regen en zijn gaan slapen met regen. We hebben ons ’s ochtends dus maar vermaakt met Sherlock Holmes en hebben ons daarna even snel naar buiten gewaagd voor de lunch en een sapje aan het strand. De rest van de dag lekker huiselijk spelletjes gespeeld. We waren er niet echt rouwig om dat we de volgende dag weer vertrokken, want de weersvoorspellingen werden er niet echt beter op.

De bus naar Paraty was lang niet zo luxe als we gewend waren. Moesten zelfs onze backpacks bijhouden. Die stond dus uiteindelijk tussen mijn benen, omdat het zo druk in de bus werd dat het echt heel asociaal was om die ook een plek te laten bezetten. Andre (de vriend van Gert die de broer is van een vriendin van mijn moeder die bijna bij ons in de straat woont :) ) kon ons pas een uurtje later komen halen, dus we besloten eerst de buskaartjes naar Sao Paulo te regelen. Wat we ons niet gerealiseerd hadden is dat er niet één maar twee feestdagen waren en dus alle rechtstreekse bussen op zaterdag, zondag, maandag én dinsdag al vol zaten. Volledig overdonderd door dit nieuws besloten we eerst maar een kommetje açai te gaan eten. Terwijl we stonden te wachten op Andre kwam er een taxi chauffeur naar ons toe die vroeg of hij ons kon helpen. Heel voorzichtig besloten we te vragen hoe duur het was om een taxi naar Sao Paulo te nemen. 500 R$ is toch net iets boven budget. Gelukkig kwam er net een touristmeneertje langs die zelfs een paar woorden Nederlands sprak en die wist wel een andere manier. Met Andre hebben we dus meteen kaartjes gekocht voor de bus naar Taubaté en bij hun thuis op internet de kaartjes van daar naar Sao paulo. Toen dat eenmaal geregeld was konden we pas weer ademen en genieten van de prachtige omgeving. Het hostel van Gert en Andre staat midden in het oerwoud. Zonder twijfel een van de mooiste gebieden waar we tot nu toe geweest zijn. Hier kom ik dus straks die week alleen wel door.

Onze buren waren een lekker gek stel britten die echt niet zo heel erg alcoholistisch waren zeiden ze zelf. Wij vonden echter dat 7 caipivodka’s op een avond aardig in de buurt kwam. Ach, we hebben in ieder geval een gezellige avond gehad en geleerd dat ze in groot-brittanië aan ‘pug-Friday’ doen. Neem aan dat jullie zelf wel kunnen raden wat dat inhoudt. Nadat de britten naar bed waren, zaten wij nog even op de bank. Op een gegeven moment werd Evi nogal raar aangestaard door de kat en hij trok ook enigszins vreemd zijn pootje omhoog. We waren ervan overtuigd dat er iets mis mee was en hoorden dus de volgende dag dat de kat van een restje met boter opgekookte wiet had gesnoept en dus gewoon zo stoned als een garnaal was. Dat verklaard een hoop. Moet kunnen toch?

Door al het natuur geweld (en omdat ik voor het eerst weer alleen in bed lag denk ik) was ik al om 6.30 wakker. Beetje te vroeg, maar perfect om nog even te soezen in de hangmat buiten en heerlijk de natuur op te snuiven. Na een heerlijk ontbijtje met zelfgemaakte yoghurt, zelfgemaakt brood en zelfgemaakte jam, hebben we de bus genomen naar het stadje. Hier hebben we heerlijk door de autovrije straatjes geslenterd en letterlijk elk souvenir winkeltje dat we tegenkwamen bezocht. Natuurlijk niks leuks kunnen vinden.

Vrijdag hebben we de bus naar Trindade genomen. Die ging maar een keer in het uur en natuurlijk hadden wij hem weer net gemist ofzo waardoor we eeuwig moesten wachten. We zijn er inmiddels wel echt achter dat we daar niet goed in zijn. De busreis was een kleine ramp. Het was superdruk, dus we moesten staan en we gingen nogal door de bergen. Ze kennen hier geen vangrails en de bus vond het prettig om af en toe een klein stukje afgrond mee te pakken en over te hellen alsof we iets meer dan een klein stukje zouden doen. We waren blij toen we eenmaal in het stadje aangekomen waren. Het weer werkte helaas niet echt mee, maar daardoor waren de golven wel des te gaver. Na deze een tijdje te hebben bewonderd hebben, een broodje te hebben gegeten in het stadje en nog een kokosijsje te hebben bemachtigd, hebben we de bus terug genomen naar het stadje. Daar hebben we het fort met een bezoekje vereerd. Ook deze was maar een doetje, maar het uitzicht was wel de moeite waard. We hadden ons al de hele dag zitten te verkneukelen op de lasagne van ’s avonds, maar dit was een enorme tegenvaller. Hij was snotgaar gekookt en er zat een raar wit prutje bij. Het ijsje daarentegen maakte echt alles goed!

Zaterdag besloten we naar het strand van paraty-mirim te lopen, omdat dat een van de mooiste stranden schijnt te zijn. Het hoorde een tochtje van anderhalf uur te zijn, waarbij we langs een indianendorp zouden komen. Na anderhalf uur was er echter nog geen strand in zicht. Alleen maar afgelegen niks. We waren inmiddels al drie indianen dorpen gepasseerd en begonnen zo langzamerhand een beetje bang te worden dat we verkeerd waren gelopen. Hadden natuurlijk weer niet genoeg drinken bij ons, erg verantwoord allemaal. Op een gegeven moment wisten we zeker dat we boven op de zoveelste heuvel de zee zouden kunnen zien liggen. Dat was ook zo, maar wel nog een paar kilometer verderop. Maargoed, we gingen dus in ieder geval in de goede richting. Na zo’n 2.5 uur bereikten we eindelijk het strand. Deze lag in een inham omringd met bergen en was een stuk mooier geweest als de zon had geschenen (ja, we hebben echt altijd iets te zeuren). Aangezien we geen strandspul mee hadden genomen en de bus er net aankwam en we deze niet wilden missen hebben we deze gauw gepakt. De tocht te voet was al een uitdaging met alle gaten in de weg. De busrit was helemaal hels. Het leek wel de derde wereld oorlog zoveel herrie maakte ‘ie. Hij viel nog net niet uit elkaar. In het stadje Evi’s laatste açai gegeten en daarna thuis een heerlijke maaltijd en cocktail gekregen.

Zondag zijn we nog een keer het stadje in geweest voor de
afscheidslunch van Paraty en omdat we heeeeel graag nog een keer zo’n lekker ijsje wilden. ’s Avonds moesten we weer die verschrikkelijke backpack inpakken, want vanochtend (ja, we lopen zowaar bij) moesten we al om 7.30 de bus hebben. Vanochtend dus al om kwart voor 6 de wekkert. Er stond zelfs een heerlijk ontbijtje voor ons klaar. Kon niet beter. Natuurlijk ben ik in alle hectiek vanochtend Evi’s memory card van d’r camera vergeten, omdat ik die niet in de laptop durfde te laten zitten, omdat die aan het flippen en het rebooten was. Andre heeft hem gelukkig al gevonden en papa en mama kunnen die gewoon mee naar huis nemen, dus ze hoeft er maar 3 weken op te wachten ipv 3 maanden. Sorry knorrie!

Na twee busritten, twee metro’s en een stukje wandelen zijn we weer in ons oude vertrouwde Sao Paulo in hetzelfde bed&breakfast als de vorige keer. Heel raar om hier weer te zijn, omdat Evi morgen gewoon naar huis gaat en papa en mama over een paar uur hier zijn. We gaan zometeen dus voor het eerst en laatst maar eens luxe uit eten. Dat mag wel als afscheidsdiner dacht ik zo.

Super duper dankjewel Evi dat je mij hebt gevraagd om mee te gaan, anders was ik hier niet eens geweest! Op naar een nieuw deel van de reis. Het eerste deel was in ieder geval onvergetelijk!