Cataratas do Iguaçu e a Cidade Maravilhosa
Blijf op de hoogte en volg Iris
09 November 2012 | Brazilië, Rio de Janeiro
O dear, o dear. Volgens mij vinden vliegtuigen het niet leuk om naar Foz te gaan. De turbulentie was zo erg dat zelfs de catering werd gestopt. Natuurlijk net bij het rijtje stoelen naast de onze. Niet eens een couponnetje gekregen ter compensatie. Na een verschrikkelijke anderhalf uur zijn we gelukkig wel veilig geland. Eerst maar even langs de touristinformation, want we waren heel slim vergeten om op te zoeken hoe we bij het hostel moesten komen. Daar werd ons even de stuipen op het lijf gejaagd, want het vrouwtje kende het hostel echt niet en als zij het niet kende was het vast een neppert. Oeps, dat beloofd wat. Na ons door de poortjes van de bus geworsteld te hebben met onze enorme backpack (zag er vast hilarisch uit en 't kaartenmeneertje moest ook echt even helpen) moesten we natuurlijk nog wel bij de goede bushalte uitstappen. Navraag bij medepassagiers leverde niets op behalve de aandacht van twee reusachtige Italianen. Altijd leuk. De touristenmevrouw had gezegd dat we er bij een benzinestation uit moesten en dus zijn we er gewoon bij de eerste de beste uitgesprongen. Was gelukkig de goede en zelfs de straat hadden we zo gevonden. Wonder boven wonder bestond zelfs het hostel. Hurray!
De eerste dag (volgens mij was het een woensdag, maar ben het besef van tijd inmiddels volledig kwijt) wilden we naar de Argentijnse kant van de watervallen gaan. Omdat je hiervoor langs de douane moet en daar best veel tijd mee kwijt bent, waren we extra vroeg opgestaan. Toen we echter om 7u in de keuken stonden voor het ontbijt moesten we nog 1 minuutje wachten, por favor. Nou, die 5 minuutjes mais hebben ons uiteindelijk genekt, want daardoor hebben we op 2 minuten de bus gemist. Die natuurlijk maar één keer in het uur ging. Na ruim een uur gewacht te hebben kwam de bus eindelijk en waren we binnen 5 minuten bij de Braziliaanse grens. Dat hadden we verdomme in die tijd ook wel kunnen lopen! Bij het hokje een stempel gehaald en vervolgens weer wachten op de volgende bus. Deze kwam gelukkig ‘al’ na 20 minuten. Deze bracht ons naar de Argentijnse grens waar we weer een stempel moesten halen. Er werd ons ook aangeraden om hier geld te wisselen, omdat je niet met creditcard kunt betalen in het park en ze alleen peso’s accepteren. Zo gezegd, zo gedaan. Het mannetje in het hokje trok gewoon even zijn eigen portemonnee om ons geld te wisselen. Vast een goede wisselkoers. Vast legaal. Niet bij nadenken.
Twee bussen en 155 peso’s verder waren we eindelijk het park binnen. Het routekaartje dat we gehaald hadden, bleek nogal overbodig. In Argentinië is alles namelijk wél goed aangegeven. Wat een verademing. We besloten om de drie trails te lopen die ons langs alle kanten van de watervallen zouden leiden. De eerste was een stukje door de ‘jungle’. Na Manaus is iets echter geen jungle meer als er een stenen paadje loopt en je meer dan anderhalve meter ver kunt kijken. Volgens een behulpzame Belg moesten we eerst de lower trail doen, omdat deze het mooiste is. Na een paar meter wandelen hoorden we het eerste water al kletteren en niet veel later stonden we voor onze eerste waterval. De ene was nog mooier dan de andere en we keken onze ogen uit. Wat enorm veel water. Wat ontzettend gaaf dat we hier gewoon zijn! Aan het einde van de trail kwamen we bij een hele grote waterval uit en deze was echt heel indrukwekkend. Olympische zwembaden vol die nietsontziend naar beneden storten en je een heel klein minimensje maken. Daar kun je echt uren naar staren. Helaas hadden we daar de tijd niet voor, dus hop naar het gratis! bootje dat ons naar een eilandje bracht waar je een close-up van de watervallen kon bekijken. Na de beklimming van een idioot steile trap kwamen we doorweekt bezweet en verhit boven. Zonder twijfel de moeite waard. Op 20 meter afstand zijn ze zo mogelijk nog indrukwekkender. Hoop dat het omaatje dat achter ons liep het ook gered heeft.
Na al deze indrukken en liters water waren we wel toe aan een lunch-/plaspauze. Hebben ergens een veel te duur broodje gekocht, wat we vervolgens uit alle macht moesten verdedigen tegen ‘wilde’ beesten die ook honger hadden. Natuurlijk lette niet iedereen even goed op, dus regelmatig sprong er een coati op tafel om een broodje weg te snaaien.
Halverwege de uppertrail hoorden we ineens een paar woorden die ergens ver in onze branie een belletje deden rinkelen. Dat lijkt verrek wel Nederlands. En die jongens lijken ook nog eens verrekte veel op Nederlanders. Aan hun blikken te zien hadden ze het ook gehoord/gezien en zo ontmoetten we dus onze eerste echte Nederlanders op reis. Heel toevallig waren Twan en Ramon ook twee geneeskunde studenten die op hun coschappen aan het wachten waren en dus maar besloten hadden een reisje te gaan maken. Klinkt bekend. Het was dan ook heerlijk om even een gesprek op niveau te kunnen voeren. We zijn gezellig verder samen de trail afgelopen en hebben daarna het treintje richting ‘la Garganta del Diablo’ gelopen. Ook wel ‘the devil’s throat’ of ‘het strot van de duivel’ genoemd. Lekker naampje. De waterval deed zijn naam wel eer aan. De enorme bakken met water stortten met een noodgang in een hoefijzervorm de diepte in waarbij er een mystieke mist (misschien een leuk idee voor een stripboek van Suske & Wiske) op steeg. Onbeschrijfelijk hoe vet. Misschien moeten jullie toch zelf een keertje gaan kijken :).
Hierna was het helaas echt tijd om te gaan, aangezien we nog 2 grenzen over moesten. Over de Argentijnse kant maakten we ons niet zo’n zorgen, daar lijkt alles goed geregeld. Die Brazilianen zijn echter nogal een zootje ongeregeld en daar wilden we graag voor het donker voorbij zijn. Gelukkig wisten de jongens precies welke bus we moesten nemen, omdat zij dat de dag ervoor ook al hadden gedaan. Na een heel Nederlands (lees: zonder knuffels en kussen. Voelt inmiddels zelfs al een beetje vreemd) afscheid en het uitwisselen van blogs gingen we weer ieder onze eigen weg. Twan en Ramon, dankjewel voor een ontzettend gezellige middag! En natuurlijk voor het voorproeven van het vervolg van mijn reis 0:).
Zoals verwacht hadden we aan de Argentijnse kant geen problemen. Aan de Braziliaanse kant moesten we echter een nieuw visumbriefje invullen. En het liefst natuurlijk de oude inleveren. Laat ik de mijne nou net niet bij me hebben én ook nog eens langer dan 3 maanden in Brazilië blijven. Lastig. Moest natuurlijk nagevraagd worden bij de supervisor. Gelukkig had ik een stempel in mijn paspoort van de federal police in Boa Vista, dus na lang fronzen mocht ik toch het land weer in. Fjieuw. In het centrum aangekomen maar meteen een restaurantje gezocht, want door het tijdsverschil met Argentinië was het inmiddels al 18u. Dit keer hadden we meer geluk. Heerlijk gegeten en zelfs met 50% korting. Kan niet beter!
Donderdagochtend konden we het wat rustiger aan doen, want voor de Braziliaanse kant heb je geen hele dag nodig en er was ’s ochtends slechter weer voorspeld. Gelukkig trok de hemel aardig open toen we in de bus zaten en was ik blij dat ik me geen poncho aan had laten smeren door het vrouwtje van het hostel. Een tourbus bracht ons naar het begin van een trail die ons langs de Braziliaanse kant van de watervallen zou leiden. Heel stoer gingen we bovenin het open gedeelte zitten om van de natuur te genieten, maar stiekem was het pokkenkoud! De aanblik van de watervallen maakte ons echter snel genoeg weer warm. Jezus, vanuit hier zijn ze zo mogelijk nog mooier. Iedereen zegt dat de Argentijnse kant leuker is, maar vanuit de Braziliaanse kant heb je een werkelijk fenomenaal panorama overzicht. Elke keer dat we tussen de bomen door konden kijken was er een prachtig uitzicht en we hebben dan ook honderden foto’s geschoten. Ja, die volgen echt nog een keer. Aan het einde van het pad kon je een steiger op die je tot in het midden van de rivier bracht waardoor je heel dicht bij de watervallen stond en dus ook zeikes nat werd. Had ik nou toch die poncho maar aangenomen. Heel gaaf om er zowat middenin te staan.
’s Avonds zijn we op aanraden van het vrouwtje van het hostel naar een folklore show gegaan. Erg leuk om alle verschillende landen van Zuid-Amerika uitgebeeld te zien in zang en dans. Vooral de samba band uit Bahia (negers met trommels!) viel goed in de smaak. We waren met name heel opgelucht dat de interactieve host de altijd aanwezige Japanners uitkoos als gewillige slachtoffers om mee te spelen en niet ons. Zo graag staan we nou ook weer niet in de belangstelling. We hebben in ieder geval wel een hele vermakelijke avond gehad.
Vrijdagochtend leek het even droog te blijven, maar net toen Evi naar de supermarkt ging begon het als een malle te regenen en daar is het eigenlijk niet meer mee opgehouden. Het was met recht noodweer te noemen, want het vliegtuig was er zelfs door vertraagd. Toen we anderhalf uur later dan gepland eindelijk mochten boarden was het gelukkig even droog, maar we vlogen natuurlijk richting de storm. We vonden de heenreis al erg. Dit was haast niet meer te doen. Duikvluchten van een paar honderd meter waren geen uitzondering. Rond 18.30 waren we eindelijk in Rio de Janeiro. Daar stonden Wim (een ex-collega van mama) en Gilda (zijn vrouw) ons al op te wachten. Ontzettend lief dat ze ons op wilden komen halen en nog liever dat we daar mogen blijven slapen. Vanaf nu ‘wonen’ we dus even in een appartementje met uitzicht op het strand van de Copacabana. Niet verkeerd zou ik zeggen.
Zaterdag hebben we de boulevard bewonderd en hebben daarna de metro richting Ipanema genomen om met een van de artsen uit Boa Vista te lunchen die daar toevallig ook was. Ze had haar broer, die plastisch chirurg is, en zijn/een vriend meegenomen. Ontzettend lekker boven budget gegeten en een hele gezellig middag gehad. Ook nog geleerd dat elke willekeurige persoon (het vorige vriendje van de plastisch chirurg) botox kan geven zolang de puntjes maar goed staan. Altijd handig om te weten.
Zondag zou het een heldere dag worden en besloten we dus om naar de Corcovado te gaan. Voor het eerst hebben we geen probleem gehad met de bussen, want hier wordt zelfs aangegeven welke bussen naar welke touristische attracties gaan. Uitvinding van de eeuw. Ondanks dat het laagseizoen is konden we pas anderhalf uur na aankomst met het treintje naar de top van de berg. Gelukkig hadden we de Brazilianen als vermaak die, zoals we van ze gewend zijn, allemaal achter het neptreintje moesten poseren voor de foto. Het treintje ging door een mooi stukje natuur en af en toe gevaarlijk dicht langs de afgrond. Help, waar is de grond? Net voor het einde werden we ook nog vergezeld door een hele slechte band die vooral heel hard speelde. Nee, geen centjes voor jullie. Ga nog maar even oefenen. Boven aangekomen moesten we ook nog met de lift en de roltrap en toen BAM stond ‘ie daar opeens. Cristo Redentor. Huuuuuge! Dit is Rio. We zijn gewoon in Rio de Janeiro. Natuurlijk heel cliché een foto gemaakt met onze armpjes ook zo, maar je moet toch bewijs hebben dat je er geweest bent. Buiten het beeld heb je ook nog eens een fantastisch uitzicht over de stad. Aangezien het weer zo goed was, besloten we om ook maar meteen naar de Pão de Açúcar te gaan. Beetje jammer dat alleen braziliaanse studenten korting krijgen en wij gewoon de volle mep moeten betalen. Duur dagje dus. Maar het is het absoluut waard. Ook vanaf de suikerbroodberg heb je een heel gaaf uitzicht over de stad en de baai. De gondeltjes waren niet eens zo heel eng (die durf jij ook heus wel, mam).
Maandag hebben we weer een wandelroute door het centrum gedaan op aanraden van de LP. Ze hebben gewoon mooie, oude gebouwen in Brazilië hoor. Ze staan alleen allemaal in Rio de Janeiro. En ze worden hier zelfs onderhouden. ’t Moet niet gekker worden. Op maandag zijn hier alle musea dicht, dus we konden niet overal in. Cultuursgewijs vonden we dat niet zo erg, maar we snakten af en toe wel naar een airco. Het was vandaag bekant zo heet en benauwd als in Boa Vista en de straaltjes zweet liepen echt over onze rug. Jakkes! De tour dus maar snel afgeraffeld en op huis aangegaan om te relaxen aan de boulevard.
Dinsdagochtend zijn we naar de botanische tuin geweest. Een heerlijk stukje sereniteit in een drukke stad. Ondanks dat we normaal niet uit de natuur te slaan zijn, konden we er vandaag niet optimaal van genieten. Het was heeeeeet! Flashbacks van de jungle in Manaus vlogen door onze verhitte hersentjes. Hebben zelfs de schildpadden overgeslagen, omdat we het niet meer aankonden. Na een dollemansrit waarin we af en toe echt voor ons leven vreesden hebben we ons thuis even opgefrist en daarna eventjes op het strand van Copacabana gelegen. Kunnen we ook weer zeggen dat we dat gedaan hebben. ’s Avonds zijn we gaan eten bij vrienden van Wim en Gilda in Niteroí (de brug over). Een van de mannen was ook een Nederlander die bij mama en Wim heeft gewerkt. Een rasechte west-Nederlander, compleet met accent. Zelfs in het Portugees. Dan doen wij het na 2 maanden nog niet eens zo slecht!
Vanuit de flat hadden we een fantastisch uitzicht op de Copacabana by night en het vliegveld. Terwijl we daar van stonden te genieten werd de tafel gedekt en ineens zien we wel iets heel bekends op tafel komen. Echte De Ruyter pure hagelslag en bruine boterhammen! Hoezeeee! Jullie kunnen vast wel raden hoe lekker wij gegeten hebben. Na nog even lekker gekletst te hebben, zijn we rond 23.30 op huis aangegaan. Gelukkig was er nog plek in de parkeergarage anders hadden we zelf moeten gaan rollen met auto’s, want het mannetje dat daarvoor aangenomen is, werkt maar tot 21.30. Je moet hier in de parkeergarages je auto in z’n vrij laten staan en van de handrem af, want zodra je je auto ergens neerzet, blokkeer je de uitgang voor een andere. Als iemand er uit wil kan het mannetje dan je auto even aan de kant rollen zodat die persoon eruit kan. Ontzettend handig systeem, toch?
Op woensdag zijn we even naar het oude, oude centrum geweest. We wilden een bezoekje brengen aan het klooster, maar de weg was opgebroken, dus kwamen we in enge, verlaten straatjes terecht. Graag of niet, klooster, wij willen graag nog meer zien. Na een heerlijke lunch met Wim bracht hij ons naar het historisch museum. Onderweg was er nog wat consternatie. Er stond een man te schreeuwen op de weg en onderaan de stenen trap van het oudste ziekenhuis van Rio lag een vrouw met rolstoel en al op haar rug. Hoop niet dat ze die van de trap hebben laten donderen, maar ik vrees het ergste. Gauw doorgelopen ondanks dat onze nieuwsgierige (dokters)geest wilde blijven kijken. Gelukkig was het museum de moeite waard. Voor het eerst niet het gevoel gehad dat we de tijd aan het verdrijven waren. Hierna zijn we naar de beroemde trappen in Lapa gelopen die leiden tot Santa Theresa. Het was te laat om daar nog heen te gaan, want het is daar doordeweeks iets minder veilig. Bovendien was het vandaag Halloween en stonden we op de VIP lijst voor een karaokefeestje! Snel naar huis om ons op te frissen en een bodem te leggen.
Een taxi krijgen was geen probleem, de taxi op de goede plek krijgen was een ander verhaal. Meneer wist namelijk niet waar het was. Na het een tijdje zelf geprobeerd te hebben, schoof hij zijn ego toch maar aan de kant en nadat hij het aan drie mensen had gevraagd waren we eindelijk op de goede plek aangekomen. O jee, een beetje underdressed. Op straat was niet echt iets te zien van Halloween, maar hier was iedereen echt ontzettend gaaf verkleed. Wij beweerden natuurlijk glashard dat we als Europeanen verkleed waren en door mijn bril werd ik meteen omgedoopt tot ‘hipster Europeaan’. Het was de een feestje van Carlos, die we in São Paulo ontmoet hadden, dus we werden meteen aan iedereen voorgesteld en het was echt super gezellig. Mensen doen hier ook echt aan karaoke. Het feestje begon om 21u en toen wij er om 22.30 waren, hadden al 65! mensen zich ingeschreven! Wij konden dus ‘helaas’ niet meer zingen. Dat was maar goed ook, want tegen de tijd dat het had gekund, kon ik mijn stem echt niet meer onder controle houden en ook niet meer zo recht in een lijntje lopen. Goed feestje dus.
Daar was mijn lichaam het de volgende dag echter niet helemaal mee eens en mijn darmen hebben zich, net als bij Evi de vorige keer, zich eens goed geleegd. Ik heb Evi dus ook helaas alleen naar haar vroegere schoolvriendinnetje laten gaan en ben zelf heerlijk als een foetusje in bed in slaap gevallen. Dat doet een mens goed. ’s Avonds ging het al een stuk beter en hebben we samen met Wim de film ‘Cidade de Deus’ gekeken. Een absolute aanrader voor iedereen die geïnteresseerd is in de sloppenwijken van Rio de Janeiro. Wij waren er in ieder geval door gefascineerd en besloten om de volgende dag het kabelbaantje over de favela’s te nemen. Het liefst wilden we er natuurlijk in, maar daar heb je echt een local voor nodig, want zonder is het simpelweg te gevaarlijk. Veel ervan zijn al gepacificeerd met het oog op de komende spelen, maar er zijn er ook waar het nog steeds heel onrustig is.
De treinreis naar de kabelbaan toe was zo ongeveer het spannendste. Deze ging namelijk ook door niet al te leuke wijken en aangezien het een feestdag was, was het ook nog eens ontzettend rustig in de trein. Alsjeblieft niet stoppen treintje. Natuurlijk is er niks gebeurd, maar echt rustig zaten we toch niet. De kabelbaan was echt heel indrukwekkend. Je gaat over een aantal favela’s heen en het voelt stiekem als een inbreuk op de privacy van de mensen die er wonen, want je kunt bij de meeste huisjes gewoon binnenkijken. Het is een wonder dat ze daar de weg kunnen vinden trouwens, want het is echt een doolhof van trappetjes en gangetjes, omdat alle huizen op en in elkaar gebouwd zijn om maar zoveel mogelijk mensen kwijt te kunnen. Terwijl je er boven hangt is het bijna niet te bevatten dat hier daadwerkelijk mensen leven. Een beetje beduusd en onder de indruk van alles wat we gezien hadden, zijn we eerst maar bij de Arabier gaan lunchen en vervolgens souvenirtjes in gaan slaan op het marktje.
Zaterdag zijn we met de bus naar een stadje vlakbij Rio gegaan, Petropolis. Dit was het buitenverblijf van de koning/keizer/ander hoogstaand persoon waar deze naartoe ging als het in de zomer te heet werd in de stad. Het was een uurtje met de bus en we hebben er ook ongeveer zo lang over gedaan om überhaupt het hokje te vinden waar we het buskaartje konden kopen. Petropolis is een schattig, idyllisch dorpje waar mensen zich nog steeds voortbewegen met behulp van paard en wagen. Nou ja, de toeristen dan. We hebben het huis van de keizerpersoon bezocht, dat omgetoverd is tot wonderbaarlijk goed onderhouden museum. Mochten weer van die spekgladde, nekbrekende slippers aan om de vloeren te beschermen en er was zelfs een voorgeschreven route. Heel fijn voor onze autistische geestjes. Meteen de gehorigheid van het gebouw getest, want natuurlijk begonnen onze buikjes te knorren van de honger. Helaas kreeg de lunch een vervelend staartje toen Evi ronduit bedondert werd door de kassameneer. Zij gaf hem een briefje van 50 en hij beweerde dat het er eentje van 20 was. 30 R$ door de neus geboord. Vloekend en scheldend zijn we dus richting de kerk en het kristallen huis gelopen, die we van weeromstuit niet meer van binnen hebben bekeken, omdat we weigerden nog ergens entree voor te betalen. Als troost heb ik ons dus maar even op een kokosijsje getrakteerd. Die helpen voor alles! Natuurlijk raakten we weer verdwaald, dus hebben we maar gewoon de bus genomen richting het busstation en hebben zo uiteindelijk alsnog heel het dorpje gezien.
Vanaf zondag gaat onze echte vakantie vakantie beginnen, want we gaan alleen nog maar naar tropische oorden om over boulevards te wandelen en op het strand te liggen. Een mooi einde van een fantastische reis zou ik zeggen!
Bis später!
Beijo :)
De eerste dag (volgens mij was het een woensdag, maar ben het besef van tijd inmiddels volledig kwijt) wilden we naar de Argentijnse kant van de watervallen gaan. Omdat je hiervoor langs de douane moet en daar best veel tijd mee kwijt bent, waren we extra vroeg opgestaan. Toen we echter om 7u in de keuken stonden voor het ontbijt moesten we nog 1 minuutje wachten, por favor. Nou, die 5 minuutjes mais hebben ons uiteindelijk genekt, want daardoor hebben we op 2 minuten de bus gemist. Die natuurlijk maar één keer in het uur ging. Na ruim een uur gewacht te hebben kwam de bus eindelijk en waren we binnen 5 minuten bij de Braziliaanse grens. Dat hadden we verdomme in die tijd ook wel kunnen lopen! Bij het hokje een stempel gehaald en vervolgens weer wachten op de volgende bus. Deze kwam gelukkig ‘al’ na 20 minuten. Deze bracht ons naar de Argentijnse grens waar we weer een stempel moesten halen. Er werd ons ook aangeraden om hier geld te wisselen, omdat je niet met creditcard kunt betalen in het park en ze alleen peso’s accepteren. Zo gezegd, zo gedaan. Het mannetje in het hokje trok gewoon even zijn eigen portemonnee om ons geld te wisselen. Vast een goede wisselkoers. Vast legaal. Niet bij nadenken.
Twee bussen en 155 peso’s verder waren we eindelijk het park binnen. Het routekaartje dat we gehaald hadden, bleek nogal overbodig. In Argentinië is alles namelijk wél goed aangegeven. Wat een verademing. We besloten om de drie trails te lopen die ons langs alle kanten van de watervallen zouden leiden. De eerste was een stukje door de ‘jungle’. Na Manaus is iets echter geen jungle meer als er een stenen paadje loopt en je meer dan anderhalve meter ver kunt kijken. Volgens een behulpzame Belg moesten we eerst de lower trail doen, omdat deze het mooiste is. Na een paar meter wandelen hoorden we het eerste water al kletteren en niet veel later stonden we voor onze eerste waterval. De ene was nog mooier dan de andere en we keken onze ogen uit. Wat enorm veel water. Wat ontzettend gaaf dat we hier gewoon zijn! Aan het einde van de trail kwamen we bij een hele grote waterval uit en deze was echt heel indrukwekkend. Olympische zwembaden vol die nietsontziend naar beneden storten en je een heel klein minimensje maken. Daar kun je echt uren naar staren. Helaas hadden we daar de tijd niet voor, dus hop naar het gratis! bootje dat ons naar een eilandje bracht waar je een close-up van de watervallen kon bekijken. Na de beklimming van een idioot steile trap kwamen we doorweekt bezweet en verhit boven. Zonder twijfel de moeite waard. Op 20 meter afstand zijn ze zo mogelijk nog indrukwekkender. Hoop dat het omaatje dat achter ons liep het ook gered heeft.
Na al deze indrukken en liters water waren we wel toe aan een lunch-/plaspauze. Hebben ergens een veel te duur broodje gekocht, wat we vervolgens uit alle macht moesten verdedigen tegen ‘wilde’ beesten die ook honger hadden. Natuurlijk lette niet iedereen even goed op, dus regelmatig sprong er een coati op tafel om een broodje weg te snaaien.
Halverwege de uppertrail hoorden we ineens een paar woorden die ergens ver in onze branie een belletje deden rinkelen. Dat lijkt verrek wel Nederlands. En die jongens lijken ook nog eens verrekte veel op Nederlanders. Aan hun blikken te zien hadden ze het ook gehoord/gezien en zo ontmoetten we dus onze eerste echte Nederlanders op reis. Heel toevallig waren Twan en Ramon ook twee geneeskunde studenten die op hun coschappen aan het wachten waren en dus maar besloten hadden een reisje te gaan maken. Klinkt bekend. Het was dan ook heerlijk om even een gesprek op niveau te kunnen voeren. We zijn gezellig verder samen de trail afgelopen en hebben daarna het treintje richting ‘la Garganta del Diablo’ gelopen. Ook wel ‘the devil’s throat’ of ‘het strot van de duivel’ genoemd. Lekker naampje. De waterval deed zijn naam wel eer aan. De enorme bakken met water stortten met een noodgang in een hoefijzervorm de diepte in waarbij er een mystieke mist (misschien een leuk idee voor een stripboek van Suske & Wiske) op steeg. Onbeschrijfelijk hoe vet. Misschien moeten jullie toch zelf een keertje gaan kijken :).
Hierna was het helaas echt tijd om te gaan, aangezien we nog 2 grenzen over moesten. Over de Argentijnse kant maakten we ons niet zo’n zorgen, daar lijkt alles goed geregeld. Die Brazilianen zijn echter nogal een zootje ongeregeld en daar wilden we graag voor het donker voorbij zijn. Gelukkig wisten de jongens precies welke bus we moesten nemen, omdat zij dat de dag ervoor ook al hadden gedaan. Na een heel Nederlands (lees: zonder knuffels en kussen. Voelt inmiddels zelfs al een beetje vreemd) afscheid en het uitwisselen van blogs gingen we weer ieder onze eigen weg. Twan en Ramon, dankjewel voor een ontzettend gezellige middag! En natuurlijk voor het voorproeven van het vervolg van mijn reis 0:).
Zoals verwacht hadden we aan de Argentijnse kant geen problemen. Aan de Braziliaanse kant moesten we echter een nieuw visumbriefje invullen. En het liefst natuurlijk de oude inleveren. Laat ik de mijne nou net niet bij me hebben én ook nog eens langer dan 3 maanden in Brazilië blijven. Lastig. Moest natuurlijk nagevraagd worden bij de supervisor. Gelukkig had ik een stempel in mijn paspoort van de federal police in Boa Vista, dus na lang fronzen mocht ik toch het land weer in. Fjieuw. In het centrum aangekomen maar meteen een restaurantje gezocht, want door het tijdsverschil met Argentinië was het inmiddels al 18u. Dit keer hadden we meer geluk. Heerlijk gegeten en zelfs met 50% korting. Kan niet beter!
Donderdagochtend konden we het wat rustiger aan doen, want voor de Braziliaanse kant heb je geen hele dag nodig en er was ’s ochtends slechter weer voorspeld. Gelukkig trok de hemel aardig open toen we in de bus zaten en was ik blij dat ik me geen poncho aan had laten smeren door het vrouwtje van het hostel. Een tourbus bracht ons naar het begin van een trail die ons langs de Braziliaanse kant van de watervallen zou leiden. Heel stoer gingen we bovenin het open gedeelte zitten om van de natuur te genieten, maar stiekem was het pokkenkoud! De aanblik van de watervallen maakte ons echter snel genoeg weer warm. Jezus, vanuit hier zijn ze zo mogelijk nog mooier. Iedereen zegt dat de Argentijnse kant leuker is, maar vanuit de Braziliaanse kant heb je een werkelijk fenomenaal panorama overzicht. Elke keer dat we tussen de bomen door konden kijken was er een prachtig uitzicht en we hebben dan ook honderden foto’s geschoten. Ja, die volgen echt nog een keer. Aan het einde van het pad kon je een steiger op die je tot in het midden van de rivier bracht waardoor je heel dicht bij de watervallen stond en dus ook zeikes nat werd. Had ik nou toch die poncho maar aangenomen. Heel gaaf om er zowat middenin te staan.
’s Avonds zijn we op aanraden van het vrouwtje van het hostel naar een folklore show gegaan. Erg leuk om alle verschillende landen van Zuid-Amerika uitgebeeld te zien in zang en dans. Vooral de samba band uit Bahia (negers met trommels!) viel goed in de smaak. We waren met name heel opgelucht dat de interactieve host de altijd aanwezige Japanners uitkoos als gewillige slachtoffers om mee te spelen en niet ons. Zo graag staan we nou ook weer niet in de belangstelling. We hebben in ieder geval wel een hele vermakelijke avond gehad.
Vrijdagochtend leek het even droog te blijven, maar net toen Evi naar de supermarkt ging begon het als een malle te regenen en daar is het eigenlijk niet meer mee opgehouden. Het was met recht noodweer te noemen, want het vliegtuig was er zelfs door vertraagd. Toen we anderhalf uur later dan gepland eindelijk mochten boarden was het gelukkig even droog, maar we vlogen natuurlijk richting de storm. We vonden de heenreis al erg. Dit was haast niet meer te doen. Duikvluchten van een paar honderd meter waren geen uitzondering. Rond 18.30 waren we eindelijk in Rio de Janeiro. Daar stonden Wim (een ex-collega van mama) en Gilda (zijn vrouw) ons al op te wachten. Ontzettend lief dat ze ons op wilden komen halen en nog liever dat we daar mogen blijven slapen. Vanaf nu ‘wonen’ we dus even in een appartementje met uitzicht op het strand van de Copacabana. Niet verkeerd zou ik zeggen.
Zaterdag hebben we de boulevard bewonderd en hebben daarna de metro richting Ipanema genomen om met een van de artsen uit Boa Vista te lunchen die daar toevallig ook was. Ze had haar broer, die plastisch chirurg is, en zijn/een vriend meegenomen. Ontzettend lekker boven budget gegeten en een hele gezellig middag gehad. Ook nog geleerd dat elke willekeurige persoon (het vorige vriendje van de plastisch chirurg) botox kan geven zolang de puntjes maar goed staan. Altijd handig om te weten.
Zondag zou het een heldere dag worden en besloten we dus om naar de Corcovado te gaan. Voor het eerst hebben we geen probleem gehad met de bussen, want hier wordt zelfs aangegeven welke bussen naar welke touristische attracties gaan. Uitvinding van de eeuw. Ondanks dat het laagseizoen is konden we pas anderhalf uur na aankomst met het treintje naar de top van de berg. Gelukkig hadden we de Brazilianen als vermaak die, zoals we van ze gewend zijn, allemaal achter het neptreintje moesten poseren voor de foto. Het treintje ging door een mooi stukje natuur en af en toe gevaarlijk dicht langs de afgrond. Help, waar is de grond? Net voor het einde werden we ook nog vergezeld door een hele slechte band die vooral heel hard speelde. Nee, geen centjes voor jullie. Ga nog maar even oefenen. Boven aangekomen moesten we ook nog met de lift en de roltrap en toen BAM stond ‘ie daar opeens. Cristo Redentor. Huuuuuge! Dit is Rio. We zijn gewoon in Rio de Janeiro. Natuurlijk heel cliché een foto gemaakt met onze armpjes ook zo, maar je moet toch bewijs hebben dat je er geweest bent. Buiten het beeld heb je ook nog eens een fantastisch uitzicht over de stad. Aangezien het weer zo goed was, besloten we om ook maar meteen naar de Pão de Açúcar te gaan. Beetje jammer dat alleen braziliaanse studenten korting krijgen en wij gewoon de volle mep moeten betalen. Duur dagje dus. Maar het is het absoluut waard. Ook vanaf de suikerbroodberg heb je een heel gaaf uitzicht over de stad en de baai. De gondeltjes waren niet eens zo heel eng (die durf jij ook heus wel, mam).
Maandag hebben we weer een wandelroute door het centrum gedaan op aanraden van de LP. Ze hebben gewoon mooie, oude gebouwen in Brazilië hoor. Ze staan alleen allemaal in Rio de Janeiro. En ze worden hier zelfs onderhouden. ’t Moet niet gekker worden. Op maandag zijn hier alle musea dicht, dus we konden niet overal in. Cultuursgewijs vonden we dat niet zo erg, maar we snakten af en toe wel naar een airco. Het was vandaag bekant zo heet en benauwd als in Boa Vista en de straaltjes zweet liepen echt over onze rug. Jakkes! De tour dus maar snel afgeraffeld en op huis aangegaan om te relaxen aan de boulevard.
Dinsdagochtend zijn we naar de botanische tuin geweest. Een heerlijk stukje sereniteit in een drukke stad. Ondanks dat we normaal niet uit de natuur te slaan zijn, konden we er vandaag niet optimaal van genieten. Het was heeeeeet! Flashbacks van de jungle in Manaus vlogen door onze verhitte hersentjes. Hebben zelfs de schildpadden overgeslagen, omdat we het niet meer aankonden. Na een dollemansrit waarin we af en toe echt voor ons leven vreesden hebben we ons thuis even opgefrist en daarna eventjes op het strand van Copacabana gelegen. Kunnen we ook weer zeggen dat we dat gedaan hebben. ’s Avonds zijn we gaan eten bij vrienden van Wim en Gilda in Niteroí (de brug over). Een van de mannen was ook een Nederlander die bij mama en Wim heeft gewerkt. Een rasechte west-Nederlander, compleet met accent. Zelfs in het Portugees. Dan doen wij het na 2 maanden nog niet eens zo slecht!
Vanuit de flat hadden we een fantastisch uitzicht op de Copacabana by night en het vliegveld. Terwijl we daar van stonden te genieten werd de tafel gedekt en ineens zien we wel iets heel bekends op tafel komen. Echte De Ruyter pure hagelslag en bruine boterhammen! Hoezeeee! Jullie kunnen vast wel raden hoe lekker wij gegeten hebben. Na nog even lekker gekletst te hebben, zijn we rond 23.30 op huis aangegaan. Gelukkig was er nog plek in de parkeergarage anders hadden we zelf moeten gaan rollen met auto’s, want het mannetje dat daarvoor aangenomen is, werkt maar tot 21.30. Je moet hier in de parkeergarages je auto in z’n vrij laten staan en van de handrem af, want zodra je je auto ergens neerzet, blokkeer je de uitgang voor een andere. Als iemand er uit wil kan het mannetje dan je auto even aan de kant rollen zodat die persoon eruit kan. Ontzettend handig systeem, toch?
Op woensdag zijn we even naar het oude, oude centrum geweest. We wilden een bezoekje brengen aan het klooster, maar de weg was opgebroken, dus kwamen we in enge, verlaten straatjes terecht. Graag of niet, klooster, wij willen graag nog meer zien. Na een heerlijke lunch met Wim bracht hij ons naar het historisch museum. Onderweg was er nog wat consternatie. Er stond een man te schreeuwen op de weg en onderaan de stenen trap van het oudste ziekenhuis van Rio lag een vrouw met rolstoel en al op haar rug. Hoop niet dat ze die van de trap hebben laten donderen, maar ik vrees het ergste. Gauw doorgelopen ondanks dat onze nieuwsgierige (dokters)geest wilde blijven kijken. Gelukkig was het museum de moeite waard. Voor het eerst niet het gevoel gehad dat we de tijd aan het verdrijven waren. Hierna zijn we naar de beroemde trappen in Lapa gelopen die leiden tot Santa Theresa. Het was te laat om daar nog heen te gaan, want het is daar doordeweeks iets minder veilig. Bovendien was het vandaag Halloween en stonden we op de VIP lijst voor een karaokefeestje! Snel naar huis om ons op te frissen en een bodem te leggen.
Een taxi krijgen was geen probleem, de taxi op de goede plek krijgen was een ander verhaal. Meneer wist namelijk niet waar het was. Na het een tijdje zelf geprobeerd te hebben, schoof hij zijn ego toch maar aan de kant en nadat hij het aan drie mensen had gevraagd waren we eindelijk op de goede plek aangekomen. O jee, een beetje underdressed. Op straat was niet echt iets te zien van Halloween, maar hier was iedereen echt ontzettend gaaf verkleed. Wij beweerden natuurlijk glashard dat we als Europeanen verkleed waren en door mijn bril werd ik meteen omgedoopt tot ‘hipster Europeaan’. Het was de een feestje van Carlos, die we in São Paulo ontmoet hadden, dus we werden meteen aan iedereen voorgesteld en het was echt super gezellig. Mensen doen hier ook echt aan karaoke. Het feestje begon om 21u en toen wij er om 22.30 waren, hadden al 65! mensen zich ingeschreven! Wij konden dus ‘helaas’ niet meer zingen. Dat was maar goed ook, want tegen de tijd dat het had gekund, kon ik mijn stem echt niet meer onder controle houden en ook niet meer zo recht in een lijntje lopen. Goed feestje dus.
Daar was mijn lichaam het de volgende dag echter niet helemaal mee eens en mijn darmen hebben zich, net als bij Evi de vorige keer, zich eens goed geleegd. Ik heb Evi dus ook helaas alleen naar haar vroegere schoolvriendinnetje laten gaan en ben zelf heerlijk als een foetusje in bed in slaap gevallen. Dat doet een mens goed. ’s Avonds ging het al een stuk beter en hebben we samen met Wim de film ‘Cidade de Deus’ gekeken. Een absolute aanrader voor iedereen die geïnteresseerd is in de sloppenwijken van Rio de Janeiro. Wij waren er in ieder geval door gefascineerd en besloten om de volgende dag het kabelbaantje over de favela’s te nemen. Het liefst wilden we er natuurlijk in, maar daar heb je echt een local voor nodig, want zonder is het simpelweg te gevaarlijk. Veel ervan zijn al gepacificeerd met het oog op de komende spelen, maar er zijn er ook waar het nog steeds heel onrustig is.
De treinreis naar de kabelbaan toe was zo ongeveer het spannendste. Deze ging namelijk ook door niet al te leuke wijken en aangezien het een feestdag was, was het ook nog eens ontzettend rustig in de trein. Alsjeblieft niet stoppen treintje. Natuurlijk is er niks gebeurd, maar echt rustig zaten we toch niet. De kabelbaan was echt heel indrukwekkend. Je gaat over een aantal favela’s heen en het voelt stiekem als een inbreuk op de privacy van de mensen die er wonen, want je kunt bij de meeste huisjes gewoon binnenkijken. Het is een wonder dat ze daar de weg kunnen vinden trouwens, want het is echt een doolhof van trappetjes en gangetjes, omdat alle huizen op en in elkaar gebouwd zijn om maar zoveel mogelijk mensen kwijt te kunnen. Terwijl je er boven hangt is het bijna niet te bevatten dat hier daadwerkelijk mensen leven. Een beetje beduusd en onder de indruk van alles wat we gezien hadden, zijn we eerst maar bij de Arabier gaan lunchen en vervolgens souvenirtjes in gaan slaan op het marktje.
Zaterdag zijn we met de bus naar een stadje vlakbij Rio gegaan, Petropolis. Dit was het buitenverblijf van de koning/keizer/ander hoogstaand persoon waar deze naartoe ging als het in de zomer te heet werd in de stad. Het was een uurtje met de bus en we hebben er ook ongeveer zo lang over gedaan om überhaupt het hokje te vinden waar we het buskaartje konden kopen. Petropolis is een schattig, idyllisch dorpje waar mensen zich nog steeds voortbewegen met behulp van paard en wagen. Nou ja, de toeristen dan. We hebben het huis van de keizerpersoon bezocht, dat omgetoverd is tot wonderbaarlijk goed onderhouden museum. Mochten weer van die spekgladde, nekbrekende slippers aan om de vloeren te beschermen en er was zelfs een voorgeschreven route. Heel fijn voor onze autistische geestjes. Meteen de gehorigheid van het gebouw getest, want natuurlijk begonnen onze buikjes te knorren van de honger. Helaas kreeg de lunch een vervelend staartje toen Evi ronduit bedondert werd door de kassameneer. Zij gaf hem een briefje van 50 en hij beweerde dat het er eentje van 20 was. 30 R$ door de neus geboord. Vloekend en scheldend zijn we dus richting de kerk en het kristallen huis gelopen, die we van weeromstuit niet meer van binnen hebben bekeken, omdat we weigerden nog ergens entree voor te betalen. Als troost heb ik ons dus maar even op een kokosijsje getrakteerd. Die helpen voor alles! Natuurlijk raakten we weer verdwaald, dus hebben we maar gewoon de bus genomen richting het busstation en hebben zo uiteindelijk alsnog heel het dorpje gezien.
Vanaf zondag gaat onze echte vakantie vakantie beginnen, want we gaan alleen nog maar naar tropische oorden om over boulevards te wandelen en op het strand te liggen. Een mooi einde van een fantastische reis zou ik zeggen!
Bis später!
Beijo :)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
