Estou feliz em conhecê-lo

Help! Alweer het laatste ochtendje in Boa Vista. Wat is de tijd ontzettend snel gegaan. De zenuwpjes gieren door mijn lijf en ik vind t stiekem wel heel spannend om het veilige en vertrouwde hier achter te laten en de wijde wereld in te trekken. Ik haaaaaat verandering ;). Hoop vooral dat ik mijn baby's niet te erg ga missen, haha. Nou ja, en anders weten jullie waar je me over een paar jaar kunt vinden.

Então, Venezuela is dus niet doorgegaan. In de nacht van zaterdag op zondag was een medestudent verongelukt en die werd nog dezelfde dag begraven. Dat is blijkbaar gebruikelijk hier. Het is natuurlijk ook wel erg warm, dus het is misschien maar beter. Maargoed, dat zorgde er wel voor dat het een heel, heel rustig weekend was.

Maandag begon alweer de 3e werkweek en ik had mijn plekje zo ongeveer wel vergaard. De meeste dokters en zusters kenden ons inmiddels, dus we mochten lekker veel helpen met alles. Evi mocht twee keer inscrubben bij een keizersnede en de tweede keer lieten ze haar gewoon alleen om de laatste hechtingen te doen. Oeps, dat is toch nog wel een beetje spannend, dus toen ben ik voor de moral support maar even bij haar gebleven. Had ik zelf ook wel fijn gevonden.

Dinsdagochtend eindelijk weer een operatie met de kinderchirurg. Er was een jongetje van een jaar of 13 met een verdenking op een blinde darm ontsteking. Buik open maken dus. Eenmaal bij de appendix aangekomen besloot deze om te ontploffen. Ik stond gelukkig niet in de vuurlinie, maar de andere chirurg kreeg een mooie straal stront over zich heen. Jammie. Aan het einde van de operatie mocht ik de wond dichtmaken. Oei, das toch wel iets anders dan de hechtingen na een keizersnede. Maar ik moet zeggen: het zag er niet verkeerd uit :p.

Woensdagochtend weer een keer clinics, maar dat vind ik toch minder interessant. Veel liesbreuken en portugees gewauwel. Doe mij maar de delivery room (a).

Woensdagavond werden we rond 18u naar de OK geroepen, want er zou een prematuur kindje geboren worden. 24 weken, 700 gram schoon aan de haak. Dat is toch wel even iets anders. Baby'tjes die zo veel te vroeg geboren worden moeten in plastic gewikkeld worden om te voorkomen dat ze teveel afkoelen, maar de zusters daar deden net alsof ze van niks af wisten. Na 10 minuten kwam er dus eindelijk een rol huishoudfolie waar we het kindje in konden rollen. Improvisatie op zijn best. Nadat dr. Ricardo het kindje geïntubeerd had, mocht ik voor ventilatiemachine spelen. Dat is wel een beetje spannend om te doen (one, two, three. One, two, three. One, two, three). En dan ondertussen ook nog proberen Ricardo niet in de weg te zitten en het kindje niet te extuberen. Daarna moesten we hem wegen en naar de ICU transporteren. Hiervoor had Ricardo een chirurgisch materialenbakje omgetoverd tot transportbedje. In de ICU vond een zuster het nog nodig om even keihard tegen zijn hoofdje aan te knallen. Ai, das er niet goed voor vrouwke. Toen hij eenmaal rustig en stabiel aan alle apparatuur lag kon ik voor het eerst weer normaal ademen. Trillende beentjes van de adrenaline! Ben elke dag nog even bij hem gaan kijken, want het voelt toch een beetje als mijn baby ;).

's Avonds zijn we naar de Gaucho (traditionele cowboys uit t zuiden) avond gegaan. Een stuk hele koe gegeten die 24 uur lang gegrild was in een enorme oven. Njammie!

Donderdag en vrijdag 'gewoon' weer bevallingen en keizersnedes gedaan. Of klinkt dat al heel verwend? Nog een keertje ingescrubd, want we moeten onze hechtskills natuurlijk wel op peil houden.

Vrijdagavond zijn we heerlijk met Ricardo, Carol, Cris en Isa en haar man en kindjes Tambaqui, een plaatselijk visgerecht, gaan eten. Daarna nog lekker even een ijsje gehaald bij de italiaan en zelfs Carol's beroemde slaapchocomel drankje geproefd. Hij is echt lekker!

Zaterdag zijn we met Carol en Ricardo gaan lunchen in het oudste hotel van Boa Vista. Alweer een traditioneel gerecht: Feijoada, een stoofpot met bonen en varkensvlees. Hier zaten alle delen van het verk in verschillende pannetjes, zodat we gewoon de oren en de tongen en de ogen konden laten staan ;). Zolang ik niet meedoe aan fear factor laat ik die delicatessen graag aan me voorbij gaan.

Na de lunch zijn we meegeweest naar een fotoshoot. En niet zomaar eentje, nee, een heuse fotoshoot voor Ricardo's auto. Hij heeft een fantastische Opala. De tofste ooit. Mocht iemand interesse hebben, laat het me weten en ik regel een mooi prijsje voor je (hij heeft me 5% provisie beloofd als ik zijn auto weet te verkopen :p. Opa, hij is echt heeeel gaaf!).
's Avonds zijn we nog lekker uit eten geweest bij de mexicaan met Ricardo, Carol en hun petekindjes.

Zondag was het dan eindelijk zover. We hadden niet meer gedacht dat het ging gebeuren, maar het geluk was met ons dit keer. We zijn naar Tepequém geweest. Naast Ricardo, Carol, Evi en ik gingen ook Carol's moeder, een vriend van haar en haar 4 hondjes mee. De heenweg was al aardig spannend, want de weg is niet overal even goed en er lopen om de haverklap wilde beesten op de weg. Ook de bruggetjes over de rivieren zien er niet heel stevig uit, maar met een Jimny kom je overal, toch Moes?

Ik kan wel proberen te omschrijven hoe mooi het was, maar ik vrees dat zelfs de foto's dat niet fatsoenlijk zullen laten zien. Je had er bij moeten zijn :). We zijn naar twee watervallen geweest. En vooral de tweede was supergaaf. Heerlijk de spiertjes los laten masseren door het omlaag stortende water en als een aapje over de rotsen geklauterd. Ik was gelukkig ;).

Nadat we de 500 traptreden weer omhoog hadden geklauterd zijn we ons even gaan opfrissen in het huisje van Ricardo en Carol. Natuurlijk zijn we te laat vertrokken, want we waren eigenlijk van plan om voor het donker bij de main road te zijn. Mislukt en dat hebben we geweten. We waren nog niet goed en wel onderweg of we moesten een enorme noodrem compleet met slippende banden maken omdat er een kudde beesten uit t niets op de weg stond. Zo gebeuren er dus ongelukken. Verder verliep de rit redelijk rustig, behalve dat we Carol een paar keer kwijt waren (hartaanvallen!). Het was fantastisch en ik heb eindelijk een keer heerlijk geslapen.

Maandag begon alweer de laatste week in het ziekenhuis. Zo raar. Dr. Peru heeft zijn zin gekregen, want er werden die ochtend twee dode baby's geboren. Ik heb dus een kindje geïntubeerd. Heel raar om te doen. Maar wat nog veel luguberder was, is dat ze de kindjes hier gewoon in een vuilniszak wikkelen en die vervolgens dichttapen. Toen wij vervolgens vroegen waar we het kindje neer moesten leggen, was het antwoord: Achter in de laatste gang. Nou, dat dacht ik dus even niet. Daar ligt namelijk ook het afval en ik moet er niet aan denken dat iemand zich vergist en dat kindje per ongeluk meeneemt. Dat ging dus niet gebeuren. Heb het kindje terug bij zijn moeder op de kamer gelegd. Dat voelde toch net iets beter.

's Middags hebben we maar 2 uurtjes gewerkt, want 's avonds gingen we Evi's inmiddels beroemde lasagna maken en daar moesten we boodschappen voor doen. Ze had er iets te hard over opgeschept, dus nu moesten we het ook nog waar zien te maken ;). En ik moet zeggen, hij is verdomd goed gelukt. Iedereen vond het lekker, zelfs al was ie vegetarisch :p. Carol had nog een heerlijke maracujámousse als toetje gemaakt, dus dat was een heerlijke afsluiter van weer een gezellige avond.

Woensdag weer gewoon een dag op de delivery en heb inmiddels ook geleerd om een katheter aan te brengen in een navelstreng(slag)ader. Dr. Peru kreeg het op zijn heupen geloof ik. Helemaal enthousiast, superleuk.

Donderdag was er weer een kindje met een gastroschisis (alle darmpjes uit haar lijfje, dus in plastic wikkelen en naar de ICU) en die kwam mijn kinderchirurg 's avonds opereren. Heb hem toen maar snel mijn logboek laten invullen, want had niet het idee dat ik hem nog zou zien. Hij was natuurlijk onverdeeld positief over mijn kwaliteiten. Kon ook niet anders, want ik heb hem denk ik maarliefst 7 keer gezien :p.

Vrijdagochtend zijn we niet naar het ziekenhuis gegaan, maar hebben we een taart gehaald voor de dokters, mijn verblijsvergunning voor Brazilië verlengd bij de Federal Police (dat ging wonderbaarlijk snel, er zijn hier echt geen andere buitenlanders :p) en foto's gemaakt in het kinderziekenhuis. Zelfs ons eerste gesprekje met een echte local gehad en 't leek net of we vloeiend portugees konden ;).

's Middags voor de laatste keer naar het ziekenhuis. Er stonden twee keizersnede's op de planning. De eerste was een preterm kindje, die ik samen met Ricardo geïntubeerd en beademt heb en vervolgens naar de ICU gebracht heb. Daarna nog maar weer een keer ingescrubd om mijn laatste hechtingen te doen. Ricardo was zo aardig om daar foto's van te maken, dus dit keer is er zelfs bewijs! Natuurlijk viel het licht nog een keer uit en zat er een vlieg in de operatiekamer toen ze de patiënt operatieklaar aan het maken waren. Gelukkig kon Ricardo zijn Japanse Samoerai kwaliteiten aanboren en was er snel een einde gemaakt aan de vlieg. (Max, I think he might be a member (or even the leader) of the Japanese fonetisch!)

Er volgden daarna nog twee keizersnede's en ik geloof dat de baby's wat wilden compenseren, want ze wogen alledrie meer dan 4 kilo! Hoppa!

Om 17.45 konden we eindelijk naar ons afscheidsfeestje. Ze hadden heel lief hapjes laten komen en Lussandra had zelfs een bananentaart gebakken. Superlekker, daar gaan we het recept van scoren. Foto's gemaakt met de doktoren en toen was het afscheid toch echt daar. Met een brok in de keel en traantjes in de ogen afscheid genomen van iedereen. Heel vreemd. Ik mis mijn baby's en de doktoren! Zij hebben er echt voor gezorgd dat we een fantastische tijd hebben gehad. Muito, muito obrigada!

Zaterdag zijn we naar een farm gegaan, waar we heerlijk gerelaxt hebben. Beetje gezwommen, beetje paard/quad gereden, beetje veel gestoken door beesten. Ik geloof dat ik inmiddels zo ongeveer 150 steken/beten op mijn armen en benen heb en ik zie er dan ook uit alsof ik de builenpest heb. Het verbaasd me dat ze me nog niet in quarantaine hebben gezet. Al hebben ze die hier niet echt, dus dat kan misschien schelen.

Zondagochtend even lekker naar het zwembad en 's middags nog even het papegaaienpark geprobeerd. Dit blijkt echter al een jaar dicht te zijn. Helaas. Iasmin's moeder vond dat geloof ik nogal zielig, want ze nam ons mee om een ijsje te gaan eten. Yes, ons eerste waterijsje! :D

Heel raar om maandag niet naar het ziekenhuis te hoeven(/mogen (a)). We zijn met Rhaissa wat boodschapjes gaan doen en daarna nog heerlijk met Ricardo uit eten geweest. Voelde wel een beetje als het laatste avondmaal hoor. Ricardo, obrigada por tudo! Daarna nog maar een keertje goed afscheid genomen van het ziekenhuis en mijn twee lievelings broeders (a). Volgens mij moesten die stiekem ook een traantje wegpinken. Nog een knuffel, nog een knuffel! :)

's Middags ingecheckt voor de vlucht naar Manaus en wat andere dingetjes geregeld. We hebben daar inmiddels ook een slaapplaats bij een student en zij komt ons ook van het vliegveld halen. Ontzettend fijn en geruststellend ;). 's Avonds de nieuwe exchange studenten uit Italië ontmoet en een lekkere pizza gegeten als afsluiter met de studenten van de IFMSA.

En nu is het nog maar een paar uurtjes voor we in het vliegtuig stappen. Heel raar en heel eng, maar heb er ook heel veel zin in. De afgelopen weken zijn voorbij gevlogen en waarschijnlijk gaan de komende weken nog veel sneller. Af en toe even stil staan en genieten dus! En eerst even de backpack inpakken natuurlijk, bah!

Tchau Boa Vista, tchau bebês. Hope to see you again someday :).

Sin city, here we come!