Não falo português, desculpe!

Oi!

Laatste verslagje is alweer een week geleden, dus er is veel te vertellen. Wilde eigenlijk gisteravond mijn blog maken, maar Evi deed er iets langer over dan verwacht en ik kon mijn oogjes echt niet meer open houden ;). De operaties vandaag gingen echter voorspoedig, dus ik ben wat eerder thuis, dus nu kan ik jullie verblijden met al mijn spannende verhalen.

Ik zal maar gewoon verder gaan waar ik gebleven was, want anders wordt het ontzettend onoverzichtelijk vrees ik.

Zodra ik mijn vorige blog plaatste waren de plannen eigenlijk alweer veranderd. Ook ik kon maandag pas beginnen in het ziekenhuis, dus donderdagnacht zijn we allebei meegegaan naar de trauma. Overdag dus niet zo veel gedaan om ons daarop voor te bereiden, want de verwachting was dat we er de hele nacht zouden moeten blijven.

1e indruk van de trauma: hectisch, onhygiënisch, onveilig en totaal geen privacy. Kan er wel meer woorden aan vuil maken, maar het gaat me toch niet lukken om het zonder foto's fatsoenlijk duidelijk te maken. Dit zegt natuurlijk niks over de competentie van de artsen. Die doen wat ze kunnen met wat ze hebben. En dat is niet veel. Daar wordt ontzettend over geklaagd en de huidige burgemeester laat alles verslonzen. Gaten in de wegen worden niet meer gerepareerd en materiaal voor het ziekenhuis wordt simpelweg niet ingekocht om maar een paar voorbeelden te noemen.

Maargoed, de trauma dus. De eerste patiënt had een snee in zijn wijsvinger en die moest gehecht worden. Ze hechten hier overigens alles. Niks plakken of gewoon laten genezen. Hechten! Ik wist niet dat een spuit zo ver een vinger in kon. Of zo vaak. Mijn buik vond dat dan ook niet zo prettig en het duurde wel even (lees: 3 uur) voordat ik daar helemaal van bijgekomen was :p. Laat die spuiten voorlopig maar even zitten.

Wat later werd er een man binnengebracht die neergestoken was. De wond in zijn zij was al gehecht, maar die in z'n linkerarm nog niet. Een van de artsen ging even kijken hoe diep de wond was en bewoog zijn arm een beetje heen en weer en toen kon je heel mooi z'n biceps heen en weer zien gaan. Mooie anatomieles. Blijkbaar moest de man een lesje leren, want ze deden er gewoon weer een verbandje om zonder het te hechten. En hij werd maar chagrijniger en chagrijniger. Bleek dus dat ie dat al vanaf het begin was en dat ie heel de tijd zat te 'zeuren'. Die lieten ze dus gewoon wachten en op een gegeven moment was hij 't zo zat, dat 'ie zijn infuus eruit begon te trekken. Ik kon alleen maar denken: 'o mijn god, als ie er maar niemand mee gaat neersteken'. Dat deed 'ie gelukkig niet, maar 't had me op dat moment niks meer verbaasd.

Naast alle andere snij-, schaaf- en vleeswonden die binnenkwamen, werd er op een gegeven moment ook een man binnengebracht die een ongeluk had gehad bij het voetballen. Hij had zo hard getrapt dat zijn voet letterlijk achterstevoren op z'n been stond. Iasmin heeft nog wel geprobeerd te regelen dat we mee konden naar de operatie, maar toen we op de orthopeed stonden te wachten, was de man al weggebracht. Helaas. Verder nog wat lichamelijk onderzoek gedaan en twee echo's van de buik gezien. Rond een uur of 11/half 12 werd het wat rustiger en stonden de artsen vooral met en om ons te lachen. Heel fijn. Om 1 uur mochten we gelukkig naar huis, want we stonden ons enigszins te vervelen. Meteen een stel verwende nesten. Als er geen grote trauma's binnenkomen is het saaaaaai!

Vrijdagochtend hebben Evi en ik even een wandelingetje door de omgeving gemaakt en wat kiekjes geschoten die jullie natuurlijk allemaal al bewondert hebben. 's Middags zijn we met Iasmin's moeder naar de rivier geweest en hebben even gepootjebaad. Het is daar echt supermooi, maar zwemmen doe ik toch liever niet. Er schijnen daar anaconda's te zitten die hun spreekwoordelijke hand niet omdraaien voor een mensenkindje!
We hebben ook nog even gekeken of het papegaaienpark open was, maar dat was helaas niet zo, dus daar moeten we nog een andere keer naartoe. Toen we bijna thuis waren begon het te stortregenen en dat was onze eerste echte braziliaanse bui. Heerlijk dansen en in de plassen springen! :D

's Avonds hebben we een heerlijke biefstuk gegeten en daarna zijn we gaan stappen. Het was echt ontzettend leuk. Op het begin stonden we bij een livebandje dat Braziliaanse muziek speelde. Vraag me niet hoe t heet. Ik onthoud niks.Iedereen was natuurlijk ontzettend opgedirkt en stond te swingen met z'n heupjes. Later ontdekten we achterin de kroeg een apart hokje met 'clubmuziek', dus toen konden Evi en ik ook goed losgaan ;).

Zaterdag zijn we naar Guyana geweest. Voornamelijk om te winkelen. Al vonden wij dat er niet heel veel soeps was. Ja, het is een stuk goedkoper, maar de kwaliteit is ook een heeeeel stuk minder. Wel kunnen slagen; het eerste kadootje is binnen. Bij de kassa gedroeg ik me blijkbaar een beetje als een snob. Ik dacht dat het vrouwtje vroeg of ik wist hoe ik engels moest praten, maar ze zei dat ik goed engels sprak. Dus ik zei: yeah, I know. Oeps, dat is niet zo aardig. Beter luisteren de volgende keer.

Op de terugweg zijn we bij een eettentje langs de weg gestopt om 'vogelnest' te proeven. Oke, zo heet het natuurlijk niet, maar ik heb geen idee wat het wel was en het zag eruit als een vogelnest. Dat gemaakt is met stof wat onder de bank vandaan geveegd was. Niet echt mijn favoriet :p. We waren pas na zeven uur thuis en supermoe, dus we zijn zaterdagnacht maar niet meer naar de trauma gegaan.

Zondagochtend gingen we een 'rondje' lopen met Georgia (familie van Iasmin). Dit rondje werd uiteindelijk een ronde door heel de stad van zo ongeveer 4 uur. In de brandende zon. Met mijn witte huid. Die inmiddels dus niet meer zo wit is, maar vooral rood. Na zo'n 3.5 uur zijn we een willekeurig restaurant binnengestrompeld voor wat water, want zelfs dat hadden we niet bij ons. Evi en ik dachten dat we een uurtje zouden gaan wandelen, maar geen van ons had een horloge of telefoon bij ons, dus we konden de tijd niet echt bijhouden. Uiteindelijk hebben we een lift van een vreemde man gekregen naar huis. Daar waren ze ontzettend ongerust en vooral ontzettend boos op Georgia, omdat die ons zo ver had meegenomen. Ik ben inmiddels heerlijk aan het vervellen.

Zondagmiddag zijn we naar Raphael gegaan om te leren hechten. Zijn moeder is arts en neemt spullen mee naar huis die over de datum zijn, zodat zij (en wij nu dus ook) daarmee kunnen oefenen. Daarna een heerlijk italiaans ijsje gegeten en film gekeken. Vroeg naar bed, want maandag was onze eerste werkdag.

In de ochtend hebben we voornamelijk dokters en andere ziekenhuismedewerkers ontmoet. Mijn arts is super enthousiast en spreekt gelukkig ook heel goed engels. Er zijn wel maar weinig operaties vanwege het gebrek aan materiaal. Ze doen dus echt alleen het meest hoognodige. Je hoort mij echter niet klagen, want op de momenten dat ik niet bij hem ben, mag ik meelopen op neonatologie. BABIES! :D:D:D.

Maandagmiddag mocht ik daar dus al naar toe en de eerste vraag was: where are your scrubs? We have a C-section in 30 minutes. Ehm .. Oke! Nou, er kwam me toch een huge ass baby uit :P. Maarliefst 4675 gram! Geen wonder dat 't met een keizersnee moest.

Dinsdagochtend had ik mijn eerste operatie met de kinderchirurg. Een correctie van een ileostoma (voor de geneeskundestudenten, de rest leest er maar gewoon overheen) bij een jochie van een paar maanden oud die geboren was met een sepsis. Het was heel interessant, al kon ik maar de helft zien, maar t duurde vooral lang en t was warm en ik wilde naar m'n baby's! Ik had maandag al een paar baby's onderzocht, maar vandaag mocht ik mijn eerste baby 'opvangen'. De gynaecoloog haalt de baby en legt hem dan in jouw handen en je grijpt het eerste ledemaatje wat je tegenkomt en dat laat je niet meer los! Fantastisch, ik was heel de dag in de wolken. Nog steeds trouwens. Geloof dat ze hier een beetje gek van me werden, want ik was een beetje 'high on babies'.

Woensdagochtend eerst poli met de kinderchirurg en daarna weer naar neonatologie, maar dat was helaas een rustige middag. Veel wachten. Hebben wel naar babyhartjes geluisterd en een vaginaal toucher gedaan. Ik denk dat het nog wel even duurt voordat ik voel wat ik moet voelen.

We zijn hier trouwens echt een attractie. Iedereen vraagt waarom we in hemelsnaam naar Boa Vista zijn gekomen. Er is aangekondigd dat we geen woord portugees spreken, dus als je drie woorden in t portugees roept, vinden ze dat hilarisch en krijg je meteen een hele spraakwaterval over je heen. Zolang ze langzaam praten is het redelijk te volgen :p. En die witte jas is ook niet echt handig in t ziekenhuis, want je wordt contant aangesproken. Het enige wat ik op de gangen dus constant zeg is: Não falo português, desculpe (ik spreek geen portugees, sorry).

Donderdagochtend had ik twee tracheotomieën met de kinderchirurg. Eentje bij een jongetje van een paar maanden oud dat bijna verdronken was in een emmer. De ander bij een meisje met een botziekte die verder onderzocht moest worden, maar dat kon niet omdat ze niet goed genoeg kon ademen.

's Middags was ik net een half uur binnen bij neonatologie toen de 1e vrouw begon te bevallen. Ik had net de baby op de onderzoekstafel gelegd en afgedroogd toen de dokter riep dat ik naar een andere vrouw moest, omdat die baby misschien meconium ingeademd had en geaspireerd moest worden. Ik heb ze nog nooit zo hard aan een babyhoofdje zien trekken en ik ben nog nooit zo blij geweest om een baby te horen huilen. Hij kwam helemaal slap ter wereld, want zijn navelstreng had om zijn nekje gezeten. Na het beademen en aspireren van wat vloeistof (geen meconium gelukkig) trok hij gelukkig snel bij.

Ook hier werd ik weggeroepen, want de volgende baby diende zich alweer aan. Deze mocht ik zelf opvangen, afdrogen, onderzoeken, navelstreng afklemmen, oogjes druppelen, vitamine K spuit zetten (oeps ik trilde een beetje, 1e spuit ooit!), omtrekken meten, wegen, naamkaartje omdoen, voetje stempelen en aan de mama teruggeven. Mijn eerste baby alleen! :D. Daarna was het even rustig, maar 's middags werden er nog 1 of 2 baby's geboren (ja, ik ben echt de tel kwijt geraakt) en we (ja, Evi was er ook en ik heb haar heel braaf ook de baby's laten onderzoeken en meten, al was het met pijn in mijn hart) mochten nog bij een keizersnee zijn. Er kwam ook nog een vrouw binnen die thuis was bevallen. Gelukkig was alles goed gegaan.

Morgen is het een feestdag hier en gaan we niet naar het ziekenhuis. Mijn kinderchirurg is weg t/m woensdag, dus ik mag tot dan lekker hele dagen meelopen op neonatologie! Jeeeeej! :D.

Nu ga ik jiu jiutsu-en. Ofzo. Help.

Beijos!